طوباي محبت

امروز روز اول روضه‌ام بود. راستش کمی استرس داشتم. با اینکه چند سالی هست که روضه می‌گیرم ولی باز هم روز اول و روز آخر رو استرس دارم. روز اول چون هنوز همسایه‌ها خبردار نیستن می‌ترسم کسی نیاد و روز آخر هم ترسم از اینه که جا برای مدعوین نباشه بنشینن. همیشه هم شکر خدا خودشون همه چی رو راست‌وریست می‌کنن و ما کاره‌ای نیستیم ولی خوب، ایمانمون اونقدرها هم قوی نیس و بفهمی نفهمی خودمون رو کاره می‌دونیم.

به لطف خدا روز اول به خوبی برگزار شد و شروع طوفانی هم داشت! الحمدلله همسایه‌ها و آشنایان اومدند و مجلس با شور و نوای حسینی و خیلی خوب برگزار شد. ان‌شاالله که بقیه روزها هم به همین خوبی با مدد و لطف خودشون برگزار بشه.

اول صبح هم یک خانمی از مستمعین سال پیش اومد و یک دسته گل آورد و گفت برای روضه‌تون آوردم.

گذاشتم روی میز و با خودم گفتم خانم فرستاده برای مجلس پسرش.

به نام خدا

باز فتاده به سرم هوای اربعینت

باز طلب کرده دلم صفای اربعینت

دوباره سرزد ز دلم، دردِ درون سینه

دوای آن بخارِ گرمِ چایِ اربعینت

این روزها درد کهنه سینه آزارم می‌دهد و بعضی‌ها می‌گویند امسال نرو پیاده‌روی، ولی چنان هوای اربعین به سرم افتاده که روزشماری را از الان آغاز کرده‌ام.

ان شاالله قسمت همه آرزومندانش.

به قلم طوبی

به نام خدا

یک بار که مهمان آمد، صاحب‌خانه غذا تعارف کرد. گفت سیرم. صاحب‌خانه گفت حالا دو لقمه بخور. مهمان هم دست به کار شد. خوب می دانی لقمه صاحب‌خانه خیلی لذیذ است! خدا پدرش را بیامرزد که خودِ صاحب‌خانه را نخورد! لقمه لقمه، خورد و خورد. صاحب‌خانه رفت سهم زن و بچه‌اش را هم آورد. با اینکه مهمان سیر بود همه را خورد! بلاخره یکی از بچه ها به گریه افتاد. صاحب‌خانه به پستو رفت و با زنش دعوا کرد و گفت این بچه را آرام کن؛ بعد چند وقت مهمان آمده آن وقت تو این طوری می‌کنی؟ زن گفت خوب چه کار کنم بچه غذا می‌خواهد و چیزی هم نیست. گفت پس غذا را چه کردی؟ گفت همه را برای مهمان بردی و خورد. گفت پس به بچه بگو اگر گریه کنی تو را هم به مهمان میدهم تا بخورد! سیری این جور است.

دستگاه خدا خیلی بُخور دارد. چون به خدا و صاحب‌خانه راه پیدا کرد‌ه‌اند و دوستند؛ دائم می‌خورند. حتی خودِ آدم را می‌خورند! بنده یک وقت در روایات نگاه کردم دیدم عیب ندارد که آدم بگوید محبّت آدم را می‌گیرد و ضبط میکند و می‌خورد؛ آیا نمی‌دانستی؟ نمی‌دانی همه فانی امیرالمومنین می‌شویم؟ او غذای دنیا را نمی‌خورد اما می‌دانی محبّت را و دوست خودش را چقدر دوست داشت؟

علی در مدینه بود سلمان در کجا؟ آن طرف بغداد. وقتی می‌خواست بمیرد پایش را دراز کرده بود، بلند شد، ایستاد و به امیرالمومنین سلام کرد؛ بعد گرفت خوابید. همان موقع امیرالمومنین هم در مدینه بلند شد و روی منبر گفت السلام علیک یا ولی الله.

آری عزیز من! این‌طور است. علی دوستش را خیلی دوست دارد.

طوبای محبّت ج 4 ص 128

بسم رب الحسین

بوی اسپند در خانه پیچید و صدای صلوات بلند شد: اللهم صل علی محمد و آل محمد. استکان های چای پر آمدند و خالی رفتند، اما او چشمش به آیفون بود و نگاهش به ساعت دیواری بزرگ قهوه ای و پاندولهایش که مثل نگاه او می‌رفتند و می‌آمدند. با صدایی که خودش هم نشنید، گفت: چرا نمیاد دیگه؟ ملوک خانم سر دردودلش با همسایه‌ها باز شده بود از دوری پسر سربازش می‌نالید که الان دوماهی است نیامده و در شهر غریب معلوم نیست چه می‌کند. گاهی هم به او نگاه می‌کرد و منتظر حرفی و جوابی، او هم سری تکان می داد تا بنده خدا فکر کند گوش می دهد و نگاهی می کرد به دستمال سفید دست او، که هی به طرف صورتش می رفت و خیس می شد و دوباره پایین می آمد. ترمزِ قطار کلمات او با صدای هماخانم کشیده شد: صاحبخونه، خانمتون نمیاد؟ پنجره را باز کرد و سرش را جلو کشید تا سر کوچه را هم ببیند. نسیم پرچمِ سیاه سردر خانه را نوازش می‌کرد و در را به روی میهمانان بازتر. دختر جوان، همسایه جدید سر کوچه، نگاهی به او کرد، لب هایش تکان خورد و بعد صدایش بالا رفت: ای اهل حرم، میر و علمدار نیامد. سه چهار نفر جواب دادند: علمدار نیامد، علمدار نیامد. و دوباره گفت: سقای حسین سید و سالار نیامد و این بار همه اتاق جوابش را دادند، نفس کوتاهی کشید: دمش گرم، اما مگه تا چن دقیقه میشه همه رو نگه داشت، آقاجون مجلس خودتونه… چکار کنم، روز اولش این باشه… دست برد و قطره اشک گوشه چشمش را قبل از اینکه سر بخورد، پاک کرد. - آرام دل و دیده و آرامش جان کو؟ آیینه‌ی عشق از پی دیدار نیامد. -علمدار نیامد، علمدار نیامد. رفت بیرون توی راهرو و شماره را گرفت و گوشی را گذاشت کنار گوشش: بوووووق… بووووووووق… بوووووق. نوحه تمام شده بود و این بار زهرا خانم سرغصه‌های دلش باز شده بود. هما خانم با اَبروهای در هم آمد کنارش: اگه خبر داده نمیاد، من برما، کار دارم بخدا، ای بابا…نمیاد پس؟ شماره این خانم را دخترش داده بود، اهل اینجاها نبود، حتماً مسیر را گم کرده است. بی هوا گفت: میگم حالا که خانم نیومده، یه زیارت عاشورا بخونیم با صدلعن و سلامش، بیست نفری هستیم دیگه، هر نفر پنج تا بخونه، بقیم آروم تکرار کنن. اگه وسطشم خانوم اومد، بقیه‌شو خونه می‌خونیم. کتابهای دعا از روی اُپن آشپزخانه، دست به دست شدند. هما خانم هم نشست. - دخترم، ماشاءالله صدای خوبیم دارین، شما بفرمایید. - اللهم صل علی محمد و آل محمد، السلام علیک یا اباعبدالله… نشست کنار بقیه، مثل بقیه مهمان ها. به لعن‌ها رسیدند و همه زمزمه کردند: اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد…. قطرات اشک پایین می آمدند و کتابهای دعا خیس می شدند. دست‌ها روی سینه‌ رفت و قلبها به تپش افتاد: السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی….. پرده اشک جلو چشمانش را گرفته بود، دیگر همه ساعت ها محو شده بود. سر از سجده که برداشت، صدایی ناآشنا گفت: قبول باشه. -اِه سلام، شما کی اومدین؟ چرا هیچی نگفتین؟ لبخندی به لب خانم نشست: گفتم که… قبول باشه. - بر خاتم انبیاء محمد مصطفی صلوات، تا صلوات به اتمام برسد، راهنمایی کرد: بفرمایید از اون طرف، اون صندلی، بلندگوم کنارشه، روشنه…

به قلم طوبی

به نام خدا

روز عاشورا این چنین بود. چند روز آب نرسید. آقازاده‌ها همه دور هم بودند و مقصد هم مرتباٌ ظهور می‌کرد؛ مقصد حیات و تجلّیات حق، ظاهر می‌شد. امیدوارم وقتی که در دنیا مصیبتی دیدید بدانید که خدا کمی تاًسّی به آنها را نصیب شما کرده است؛ به آن پشت نکنید و گریه نکنید. مصیبت چه از اولاد چه از پدر چه از مادر چه از آبرو و چه از هر چیز دیگر، حتی اگر یک خار به پایت رفت یاد آنها کن.

در کربلا همه چیز هست. بچه های کوچک گاهی از شتر می‌افتادند و وقتی که راه می افتادند خارهای مغیلان به پایشان می‌رفت. یک مورد از این ماجرا که اتفاق افتاده است؟ اگر خاری در دنیا به پایت رفت؛ خوب برود! اساسا صحنه کربلا برنامه مومنین از گذشته‌ها و آینده‌هاست. وقتی که برنامه را دیدی وحشت نکن زیرا راه خداست.

آن وقت خداوند انشاالله درها را باز می‌کند و قلبها را روشن می‌کند. فتح بابی می‌شود_ نترس! خدا وعده‌ای را که داده است، انفرادی هم شده باشد به تو می‌دهد. اگر همه روی زمین شد که فبها، اگر همه عالم هم نشد، برای خود شما یک نفر خدا حقیقت را ظاهر می‌کند.

طوبای محبت ج4 ص38

به نام خدا

مهربانی به همین سادگی است!

مهربانی یعنی وقتی همسرت به مسافرت رفته و تنهایی، دوستت بی‌آنکه از او بخواهی، می‌آید که شب را تنها نمانی.

مهربانی یعنی وقتی نیمه شب از خواب بیدار می‌شوی، عِطر مناجات دوستت، فضای خانه‌ات را معطر کرده و نور سبز سجاده‌اش، خانه‌ات را روشن ساخته.

مهربانی یعنی همسرت که فقط یک روز به سفر رفته، از حال تو غافل نمی‌ماند و هر از گاهی زنگ تلفنش، لبخند به لبت می‌آورد.

مهربانی یعنی با صدای زنگ تلفن دوستی از خواب بیدار می‌شوی که سالهاست بُعد مکانی شما را از هم دور کرده و حالا بعد از مدتها اوست که با مهربانی به دیدار تو آمده.

مهربانی یعنی وقتی فهمیدی پدرش به رحمت خدا رفته با چشمان تر، می‌گویی که برایش امروز یک سوره از قرآن خواهی خواند.

مهربانی یعنی که دوستت، محبت تو را با محبتی افزونتر پاسخ داده و می‌گوید که برای مادر از دست رفته تو دو سوره خواهد خواند.

مهربانی یعنی به خانه پدر می‌روی و خانه‌اش را رفت‌و‌روب می‌کنی و گل لبخند بر لبش می‌نشانی.

مهربانی یعنی پدر تو را با یک سبد گلابی و یک سبد دعای خیر راهی می‌کند.

مهربانی یعنی در کوچه خانه پدری یک گلابی به دختری می‌دهی که عاقل است و همگان به خطا او را شیرین عقل می‌پندارند.

مهربانی یعنی آن دختر که عشقش را نثار همه نمی‌کند با گل لبخندی، دریچه قلبش را به روی تو می‌گشاید.

مهربانی یعنی وقتی دوستی در همین خانه‌های کوچک مجازی به دیدارت آمده، به پاسخ مهربانیش با شوق به دیدارش می‌شتابی.

آخرین اسم خداوند در دعای زیبای جوشن کبیر “حافظا لا یغفل” است، یعنی حافظی که غفلت نمی‌کند، بیایید از مهربانیهای ساده غفلت نکنیم.

مهربانی به همین سادگی‌ست،

مهربان باشیم….

به قلم طوبی