طوباي محبت

◾️این تبریک‌ها را نگوییم!

— ان‌شاالله شاسی‌بلند بخری.

— ان‌شاالله صدوبیست‌متری بخری.

شاید فکر کنید مته به خشخاش می‌گذارم اما وقتی کسی ماشین یا خانه خریده این جملات را به او نگوییم.

ما با خوش‌دلی این حرف‌ها را می‌زنیم اما شاید این تمام توان کسی است که با جان کندن پراید قسطی، دست‌دوم یا یک خانه‌ی شصت‌متریِ چندسال‌ساخت خریده.

با این جملات انگار جان کندن و وام گرفتن و رنج کشیدنش را نادیده می‌گیریم و به او می‌گوییم کاری نکرده و درحالی‌که هنوز نفس‌نفس می‌زند باید خودش را برای مسابقه‌ی شاسی‌بلند و صد‌و‌بیست‌متری آماده کند وگرنه باخته!

— ان‌شاالله با این ماشین کلی سفر خوب برید.

— ان‌شالله تو این خونه شادی و خوشبختی رو تجربه کنید.

من معمولاً این جمله‌ها را می‌گویم. می‌دانم طرف هم خودش عقلش می‌رسد و هم تلاش خواهد کرد آنها را بهتر کند.

در این روزهایی که فشارهای اقتصادی و روانی استقامت روحی‌مان را در هم شکسته، کمی بیشتر مراقب هم باشیم. مواظب واژه‌ها، نگاه‌ها.

به هم برای لذت بردن از داشته‌های هرچند اندک کمک کنیم. هل دادن همدیگر برای ورود به مسابقه‌ی بی‌انتهای خرید اشیا حتی با حسن‌نیت اشتباه است.

 احسان محمدی

امیر عضدالدوله محافظان و خدمتکاران را مرخص کرد و گفت همه برگردند. وزیرش ابوالفتح راضی نبود: “امیر اجازه بدهید حداقل دو نگهبان بر خانه بگماریم، صلاح نیست شب اینجا تنها بمانید.”

امیر خنده‌ای کرد و گفت: ” نگران نباش ابوالعمید! پیرزن مراقب من است. قرارمان این بوده که تنها به خانه‌اش بروم.” چاره‌ای نبود؛ امیر وارد خانه گلی پیرزن شد و ابوالفتح با خدم و حشم به قصر بازگشت.

 پیرزن ظرف شیر گرم را جلوی امیر گذاشت و خود کمی دورتر نشست:” شیر را نوش جان کنید و بخوابید. من مراقبم هر وقت چراغ نمایان شد بیدارتان می‌کنم. همیشه ثلث آخر شب نمایان می‌شود و هنوز خیلی مانده.”

_ تو اصلا نمی‌خوابی مادر؟

_تصدقت گردم نه! شب جمعه‌ها برای تک تک امواتم نماز می‌خوانم و بعد هم به نافله شب مشغولم تا صلات صبح. برای همین است که چراغ را بالای تپه شبهای جمعه می‌بینم.

_پس من هم بیدار می‌مانم. امیر این را گفت و شیررا سر کشید. اما دیرزمانی نگذشت که چشمانش گرم شد و دراز کشید و به خواب رفت. پیرزن اما سر سجاده به دعا و نماز مشغول بود. شب به نیمه رسیده بود. گاه صدای پارس سگی از دور می‌آمد و سکوت شب را می‌شکست. پیرزن بالای سر امیر آمد که راحت و بی‌خیال خوابیده بود. بزرگترین و مقتدرترین امیر آل بویه اکنون در خانه گلی پیرزنی فرتوت به خواب رفته بود. پیرزن به آرامی ملحفه‌ای روی او انداخت و به پنجره کوچک اتاقش نزدیک شد و به آرامی پرده کهنه را کنار زد. قلبش از هیجان نزدیک بود بایستد. چراغ! بله چراغ دوباره روشن و پرنور بالای تپه می‌درخشید. خود را بالای سر امیر رساند و فریاد زد: شاه چراغ! شاه چراغ! امیر ‌از خواب پرید و سراسیمه کنار پنجره کوچک چوبی رفت. بله! راست بود. چراغی پرنور بالای تپه می‌درخشید. سر و پا برهنه از خانه پیرزن بیرون زد و خود را به تپه رساند. اما وقتی کنار تپه رسید، اثری از چراغ نبود. پس به خانه پیرزن بازگشت و از پنجره دوباره بیرون را نگاه کرد. چراغ پرنور، بالای تپه می‌درخشید. 

***

_گوش کن ابوالفتح! شخص امین و صالحی را مامور این قضیه کن. تمام تپه و اطرافش باید بخوبی گشته شود. باید بدانم موضوع چیست. آیا مدفن اولیایی از خدا آنجاست یا کسی ما را بازی می‌دهد یا …نمی‌دانم هر چه هست زودتر مرا از آن آگاه کن.

_سرورم! بزودی خبر آن را به شما خواهم داد.

***

_بگو ابوالفتح می‌شنوم.

_امیر اکنون برایمان روشن شده است که آن تپه که هر شب جمعه نیمه‌های شب چراغی پرنور بالای آن درخشیدن می‌گیرد مزار و مدفن کیست.

_بگو تا بدانم، کیست؟

_احمد‌بن‌موسی برادر علی‌بن‌موسی‌الرضا که عوامل مامون او را در اینجا به همراه جمعی از برادران و یارانش به شهادت رساندند.

_عجب! از کجا دانستید؟

_از انگشتری که بر انگشتش بود و بر نگین آن نقش “العزه لله احمدبن موسی” نقش بسته بود و قرائن دیگر. بدن مبارکش نیز بعد از گذشت این همه سال سالم مانده است.

_پس باید برایش بارگاه و مقبره‌ای بسازم که زیارتگاه محبان اهل بیت گردد.

بله! اینگونه بود که نام آن حضرت به شاهچراغ معروف گشت.

طوبی

🔷️صاف توی چشمت نگاه می‌کند و می‌گوید: “من رُک هستم. حرفم رو جلوی رو می‌زنم نه پشت سر” بعد هر چه دلش می‌خواهد می‌گوید و کاری هم ندارد که طرف مقابلش می‌رنجد یا نه. آن وقت اگر کسی پیدا شود و صاف توی چشمش نگاه کند و بگوید: “تو بیجا می‌کنی که رک هستی. حرفت را می‌زنی و دل آدمها را می‌شکنی بعد می‌گویی من آدم صریح و رُکی هستم؟! می‌خواهم که نباشی!”

آن وقت چه؟ چشم در مقابل چشم!

🔷️این حدیث را شنیده‌اید که “المومن مرات المومن” بعضی‌ها این حدیث را این‌طور معنا کرده‌اند که یعنی مومن عیب برادر مومنش را به او می‌گوید. ولی شما می‌توانید این تعبیر را قبول کنید؟ من که نمی‌توانم. اصلا با ذائقه‌ام جور نیست. این تعبیر به نظرم لطیف‌تر است:

🔷️ما وقتی در آینه نگاه می‌کنیم چه می‌بینیم؟ مگر تصویر خودمان را نمی‌بینیم؟ پس اگر در برادر و خواهر مومنمان عیبی دیدیم، یعنی در خودمان دیدیم چون اگر در ما نبود اصلا ندیده بودیم! پس اول دنبال برطرف کردنش در خودمان برویم. قبول ندارید؟ اگر من چیزی را نشناسم و ندیده باشم از کجا آن را در دیگری تشخیص می‌دهم؟ مثلا وقتی می‌فهمم که حسود است پس حسادت را تجربه کرده‌ام و بلدم! شما می‌توانید حرف مرا قبول نداشته باشید ولی کمی به آن فکر کنید، ضرر ندارد! شاید بعد از این اگر خواستید رک و پوست کنده به کسی از عیبش بگویید کمی دست نگهدارید، حداقل برای اینکه به خودتان ثابت نشود که دست کمی از طرف مقابلتان ندارید!

طوبی

روزی ڪه مصطفے به خواستگاری من آمد مادرم به او گفت :  این دختر صبح ها ڪع از خواب پا مے شود ، در فاصله ای ڪھ دستش را شسته و مسواڪ می زند ، یڪ نفر تختش را مرتب ڪرده است و لیوان شیر را جلوی در اتاقش آورده اند و قهوه را آماده ڪرده اند. شما مے توانید با این دختر ازدواج ڪنید ؟

♥️♥️♥️

مصطفے ڪه خیلے آرام گوش مےڪرد ؛ گفت : من نمے توانم برایش مستخدم بگیرم ، ولے قول مے دهم تا زنده ام ،وقتے بیدار شد ، تختش را مرتب ڪنم و لیوان شیر و قهوه را روی سینی بیاورم روی تخت. تا وقتی شهید شد این کار را مےڪرد ، خودش قهوه نمے خورد اما چون مے دانست ما لبنانے ها عادت داریم ؛ درست مےڪرد و وقتی منعش مےڪردم ، مےگفت : من به مادرتان قول داده ام تا زنده ام این کار را بکنم.

♦️از خاطرات بانو غاده همسر شهید چمران

یکی از صفات پنجاه گانه مومن از دیدگاه امام جعفر صادق علیه‌السلام: “و صَلاةٌ فی شُغْلٍ  مومن در عین اشتغال از نمازش غافل نیست.”

اگر نماز را خرج شغلها کردی، نه نماز، نماز می‌شود و نه شغلها شغل

اما اگر شغلها را خرج نماز کردی نماز، نماز می‌شود و شغلها را هم نماز می‌کند.

نثار روح پاک امام صادق علیه‌السلام صلوات

برداشتی از طوبی

روبروی امام نشسته بود و با شیطنت امام را نگاه می‌کرد. لبان مبارک امام به ذکر مترنم بود و از روی حیا چشم به زمین دوخته بود.
خواسته بود امام صادق علیه‌السلام را ببیند و سوالش را بپرسد. اجازه داده بودند.
به زبان آمد:
اگر روزی یڪی از دوستان شما گناهی کند، عاقبتش چگونه خواهد بود؟
امام سر بلند کرده و فرمودند:
خداوند به او یڪ بیماری عطا می‌نماید تا سختی‌های آن بیماری ڪفارۀ گناهانش شود.

دوباره پرسید:
اگر مریض نشد چه؟

امام با آرامش فرمودند:
خداوند به او همسایه‌ای بد می‌دهد تا او را اذیت نماید و این اذیت و آزار همسایه، ڪفارۀ گناهانش شود.

دندانهایش را به هم سایید:
اگر همسایۀ بد نصیبش نشد چه؟

امام با سعه صدر جواب داد:
خداوند به او دوست بدی می‌دهد تا وی را اذیت نماید و آزار آن دوست بد، ڪفارۀ گناهان دوست ما باشد.

دست بردار نبود:
اگر دوست بد هم نصیبش نشد چه؟!

اما صبر امام هم تمامی نداشت:
خداوند همسر بدی به او می‌دهد تا آزارهای آن همسر بد، ڪفارۀ گناهانش شود.

با لجبازی ادامه داد:
اگر همسر بد هم نصیبش نشد چه؟

امام دانه دیگری از تسبیح را انداخت و لبخندی بر لب مبارکش نشست:
ان‌شاءالله خداوند قبل از مرگ به او توفیق توبه عنایت می‌فرماید.

در کلامش عناد و خشم آشکار بود:
و اگر نتوانست قبل از مرگ توبه ڪند چه؟

امام سر بلند فرموده، نگاهی به او کرد و حرف آخر را زد:
«به کوری چشم تو ! ما او را شفاعت خواهیم کرد »

عوالي‌اللئالي‌العزيزيةفي‌الأحاديث‌الدينية، ج۱ ص ۳۴۵

بازنویسی حدیث از طوبی

صلوات خاصه امام صادق(علیه‌السلام)

ان المسلمين يلتقيان ، فافضلهما أشدهما حبا لصاحبه

 امام جعفر صادق (ع) : از دو مسلمان كه به هم برخورد مي كنند آن كه ديگري را بيشتر دوست دارد بهتر است .

اصول كافي ، ج 3 ، ص 193

شهادت ششمین پیشوای شیعیان امام جعفر صادق(علیه‌السلام) تسلیت باد