طوباي محبت

سلام!

مدتها بود به اینجا سر نزده بودم. یادش بخیر!

اینجا برایم حکم خانه را داشت و وبلاگهای دوستان اتاقهای این خانه بود که دربش هر لحظه  اراده می‌کردی و دلتنگشان می‌شدی برویت باز بود.

اما انگار درست مثل خانه‌های اقوام که این روزها به روی فامیل بسته است و کسی روی خوش به میهمان نشان نمی‌‌دهد، اینجا هم  همان طور برایم غریبه شده!

نمی‌دانم چرا ولی حسی برای نوشتن در این خانه که زمانی دوست می‌داشتمش ندارم

همین طور بی‌دلیل! آدمیزاد است دیگر…

برایتان بهترین‌ مقدرات را از خداوند متعال طلب می‌کنم و در این شب شهادت ستاره درخشان قم بلکه ایران؛ بانو فاطمه معصومه سلام الله علیها صفا، علم، حیا و محبت به این خانواده را از صمیم قلب طلب می‌کنم.

آداب نماز(قسمت دهم)
نماز عصر را به پایان بردیم و درخت وجودمان با ولایت به بلوغ رسید و اکنون برای رسیدن به مراحل کمال باید فاصله عصر تا مغرب را طی کنیم. این فاصله بسیار مهم و حیاتی است و مراقبه می‌خواهد که حاصل بدست آمده را هدر ندهیم. برای همین توصیه شده نزدیک غروب اذکاری را که در مفاتیح آمده بگوییم تا زنگارها از دل پاک شوند و روزمان به خیر ختم گردد.
اما نکته جالبی هست و آن اینکه هر چقدر به مراقبت دل و زبان و حفظ نماز موفق باشیم غروب زیبا و خدایی خواهیم داشت یعنی وجودمان غروبی الهی خواهد داشت و نور خدا در قلبمان روشن شده و ذکرش بر زبان خواهد رفت. اما اگر این فاصله درست طی نشود، هر چه کنیم غروب زیبایی رقم نخواهد خورد و ذکری بر لب جاری نخواهد شد.
با شنیدن صدای اذان می‌توانیم آماده نماز شویم و اذان و اقامه را بگوییم و قامت ببندیم. نماز مغرب مقام حضرت زهراست که مظهر اسم الرحمن خداست و با خواندن اول وقت این نماز خود را در پناه این اسم قرار می‌دهیم. در نماز عصر گفتیم که درخت وجودمان دیگر به مراحل میانسالی رسیده و در نماز مغرب به مرحله موت و برزخ خود می‌رسد و برای همین بسیار نیاز به اسم الرحمن دارد که با وجود انسان کامل حضرت زهرا سلام الله علیها این رحم را دریافت می‌کند.
در تفسير نور الثقلين بيان داشته است كه «فَلَمَّا صَلَّى‏ الْمَغْرِبَ‏ بَلَغَهُ‏ مَوْلِدُ فَاطِمَةَ(عليها السلام) فَأَضَافَ إِلَيْهَا رَكْعَةً شُكْراً لِلَّهِ عَزَّوَجَل» پيامبر نماز مغرب را دو ركعت خوانده بودند، به حضرت ولادت حضرت فاطمه(عليها السلام) را خبر دادند، حضرت يك ركعت به عنوان شکرانه عنايت حق در تولد حضرت زهرا(عليها السلام) اضافه کردند و ازآن به بعد نماز مغرب براي هميشه سه ركعت شد. يك ركعت به عنوان نماز شكر به شكرانة عنايت ولادت فاطمة زهرا عليها السلام.
در سجده نماز مغرب خوب است که اینگونه صلوات بفرستیم: اللهم صل علی محمد وآل محمد و صل علی جمیع الانبیا و المرسلین و علی فاطمه الزهرا سیده نسا العالمین و جمیع الشهدا و الصدیقین
بعد از نماز مغرب دو نافله دورکعتی می‌خوانیم تا برزخ خوب و زیبایی داشته باشیم. در نافله دوم در رکعت اول آیات ابتدایی سوره حدید را می‌خوانیم و در رکعت سوم آیات انتهایی سوره حشر. در آیات ابتدایی سوره حدید می‌خوانیم که هو معکم اینما کنتم تا در تنهایی برزخ هم بدانیم که او با ماست.
نماز عشا در واقع ورود ما به قیامت و آخر کار شجره طیبه‌ای است که ما را به لقا و دیدار حق می‌رساند.
این نماز مقام امام حسن مجتبی کریم اهل بیت است که با کرامت او کار تمام می‌شود و ما به قیامت وجودمان وارد می‌شویم. اگر نمازها را در وقت خود بخوانیم از نفس این بزرگواران نفخه‌ای هم در ما دمیده می‌شود که مسیر سیر وجودمان را ممکن می‌سازد.
در سجده آخر نماز عشا هم گفتن این ذکر مستحب است: لا اله الا انت سبحانک انی کنت من الظالمین
بعد از نماز عشا کار تمام است و برای همین فقط یک دورکعتی نشسته نافله می‌خوانیم چون قیامتمان شروع شده و دیگر پای برخاستن نداریم. اگر این دو رکعت وتیره را خواندیم گویا که نماز وتر را خوانده‌ایم و بجای آن یک رکعت برایمان حساب خواهد شد.
اکنون هر چه شب بهتری داشته باشیم قیامت بهتری خواهیم داشت و اتمام این قیامت نماز صبح است که ما را با وجود امام حسین علیه‌السلام به مقام امن و امان می‌رساند و سپس روزی دیگر و سیری دیگر آغاز می‌شود..
طوبی

کوه استقامت با دستهای بسته

مرد سربلند روزهای اسارت
نبرد شما از جنس صبر بود
کوه عزت را اسارت حقیر نمی‌کند،
عزیزتر می‌کند…
نور حق را چگونه می‌شود خاموش کرد؟!!
اسیرتان کردند که عزتتان مانعشان نباشد
بنگر که چگونه بعداز هزارو اندی سال روز به روز عزتتان عالم گیر تر شد و
حقارتشان چشم‌گیر تر!…
حضرت سجاد!
مرد روزهای درد!
چگونه می‌توان توصیف کرد آنچه شما با چشمانت دیدی!!….
وچگونه مَرد از این همه داغ به یادگار مانده، به آغوش سجاده پناه نبرد؟…
امشب از داغ خاطرات کرب و بلا خلاص می‌شوی و به شهد شهادت آرام خواهی گرفت….

#السلام علیک یا سیدالساجدین علیه‌السلام
#السلام علیک یا اباعبدالله علیه‌السلام

آداب نماز(قسمت نهم)
گفتیم که نماز صبح تولد ماست و اکنون که نماز صبح را به پایان رساندیم وارد دنیا می‌شویم. چه خوب است که این ورود را با ۱۹ بار بسم‌الله الرحمن الرحیم آغاز کنیم و شروع زندگی دوباره امروز را به خودش بسپاریم. تا نماز ظهر فاصله تولد تا جوانی را طی می‌کنیم و با رسیدن به ساعات اولیه ظهر دعوت ما به رسالت شروع می‌شود و برای همین است که نماز ظهر که در قرآن به آن تعبیر وسطی شده، بسیار مهم است.
از رسول خدا - صلی‌الله علیه و آله- نقل شده است: «اذا زالت الشمس فتحت ابواب السماء و ابواب الجنان واستجیب الدعاء فطوبی لمن رفع له عنه ذلک عمل صالح »هنگام زوال، درهای رحمت و درهای بهشت باز است و دعاها هم مستجاب است، خوشا به حال کسی که هنگام زوال، عمل صالحی از او به آسمان معنا رفعت یابد.” برای همین رحمت بی‌انتهاست که مقام نماز ظهر، مقام رسول خداست که رحمت للعالمین است.
برای اینکه بی‌مقدمه این دعوت را نپذیریم، فرموده که چهار نماز دو رکعتی بخوان تا لبیکت به رسالت پیامبر اکرم، لبیکی آگاهانه و بامعرفت باشد. این هشت رکعت همان نافله ظهر است که مستحب است اما خواندن آن از هر کس برنمی‌آید که شیطان سخت در آغاز جوانی، تلاش می‌کند که نهال جوان وجود ما به ثمر ننشیند و با رسالت پیوند نخورد. اما اگر توانستی این هشت رکعت را بخوانی حتی بدون سوره و با حمد تنها، بخوان که نماز ظهر را که مقام پیامبر گرامی و رحمت آن جناب است، درک کنی.
این چهار دو رکعتی تنها ده دقیقه مانده به اذان وقت می‌خواهد و آثاری عجیب در دنیا و برزخ دارد.
آنگاه به نماز ظهر مشغول شو و تکبیرات ابتدایی را بگو.
گفتن دو تکبیر در ابتدا مستحب است و یکی واجب، آنچنان که امام خمینی در کتاب آداب و اسرار نمازشان فرموده‌اند؛ دو تکبیر بگو و از نفس، روح و قلب عبور کن و تکبیر سوم را به نیت تکبیر واجب و ورود به نمازت بگو و یا چهار تکبیر مستحب بگو و پنجم را واجب و یا شش تکبیر مستحب بگو و هفتم را واجب. آنگاه همه ماسوا را پشت سر بیانداز و گفتگویت را با منبع حی و قیوم لایزال آغاز کن.
نکته مهم: دقت کن که دستهایت را رها در کنار بدن قرار ندهی، بلکه آنها را کنار بدن به پاهایت بچسبان تا هم تمرکزت بیشتر شود و هم دستهایت از فیض این انوار محروم نشوند.
نماز ظهر و عصر آنچه اضافه دارد از نماز صبح، همان تسبیحات اربعه است: سبحان‌الله و الحمدلله و لااله الا الله و الله اکبر
حدیثی در بیان راز چهار بخش بودن تسبیحات آمده و گفته شده است که چهار بخش بودن، واقعیتی خارجی است که عرش خداوند و آنچه پایین‌تر قرار دارد همه بدان انتظام یافته اند، زیرا در سبب چهارگوشه بودن کعبه و بنای آن بر چهار دیوار آمده است که: “بیت المعمور” در آسمان دارای چهار گوشه است به علت این که عرش الهی چهار ضلع و چهار جهت دارد و چهار ضلعی بودن عرش بدان سبب است که تسبیح چهار تاست؛ یعنی “سبحان الله، والحمد لله، و لا اله الّا الله، و الله اکبر".
اکنون با قرائت این ذکر شریف در رکعت سوم و چهارم نماز، پایه‌های شجره طیبه نمازمان را به عرش می‌رسانیم و دستمان را در دست مبارک رسول خدا قرار می‌دهیم تا در ادامه این سفر روحانی ما را به مقام ولایت و نماز عصر برسانند. در سجده آخر این نماز صلوات بر پیامبر می‌فرستیم و گفتن اذکار مستحبی دیگر نیز خوب است.
نماز عصر، مقام امیرالمومنین است و ولایت. پس برای رسیدن به این جایگاهِ والا باید مقدمه‌ی آن را بجا آوریم که همچون نماز ظهر چهار دو رکعتی است که پیش از نماز عصر خوانده می‌شود و البته اگر فرصتمان اندک باشد می‌توانیم حتی بدون سوره و قنوت هم بخوانیم.
نماز عصر چهار رکعت دارد که با اقامه هر رکعت به مدد ولایت از چهار ظلمت خارج می‌شویم: ظلمت معصیت؛ ظلمت قبر؛ ظلمت قیامت و ظلمت دوزخ . رها شدن از این ظلمتها بسیار سخت و طاقت فرساست مگر آنکه دستمان در دست ولی خدا باشد که با نماز عصر این امر تحقق می‌یابد.
می‌توانیم در سجده آخر نماز عصر سه بار بگوییم:
رب انی ظلمت نفسی فغفرلی
نهال جوان وجودمان با این نماز، اکنون به درختی تبدیل شده که کم‌کم به سنین میانسالی خود نزدیک می‌شود. بعد از نماز عصر گفتن هفتاد بار استغفار توصیه موکد است.
ادامه دارد.

طوبی

آداب نماز(قسمت هشتم)
بحث آداب و اسرار نماز را از ادامه رکوع پی‌ می‌گیریم.
گفتیم که نماز ما درختی است که شاخه‌های آن ما را به عرش وصل می‌کند و ذکر رکوع و سجود آن برگهای زیبایی است که در سایه‌سار آن در راه پرخطر صراط خواهیم آسود. پس باید هنگام گفتن ذکر رکوع و سجود، با دقت و تمرکز ذکر را بگوییم و از عجله و سرسری گفتن بپرهیزیم. زیرا اگر ذکر رکوع و سجودمان را بی‌دقت و بی‌توجه بگوییم، درختی بی‌برگ خواهیم داشت که نه از سایه‌اش بهره خواهیم برد و نه میوه و ثمری خواهد داشت. اکنون به سجده می‌رویم که مقام ادنی‌الادنی است. نزدیکترین حالت بنده به مولا و نماد تسلیم کامل. پیشانی را که بلندترین نقطه بدن است به خاک می‌ساییم و از حالت قائم به سجده می‌افتیم. برای همین است که نباید از حالت رکوع مستقیم به سجده رفت. با سجده به ریشه‌های درخت وجودمان نزدیک می‌شویم و آن را محکم‌تر می‌کنیم. ریشه‌هایی که در زمین توحید وجودمان فرو می‌روند و ما را به حقیقت آن نزدیک می‌کنند. هر چقدر ذکر سجده ما طولانی‌تر باشد، درخت نمازمان پربارتر خواهد بود. اکنون درخت ما شاخه‌هایی صاف دارد که هنگام ایستادن بعد از رکوع و سجود، به بار نشسته و شاخه‌هایی منحنی دارد که هنگام به رکوع رفتن و سجده کردن، ایجاد شده‌اند. اما در رکعت دوم نماز صبح بعد از سجده دوم( قبلا درباره دو سجده و فاصله بین آن توضیح داده شد) برای تشهد می‌نشینیم.
تشهد هم اقرار به توحید است و هم اقرار به رسالت و هم اقرار به ولایت. درخت ما اکنون در حال به بار نشستن است و با این سه شهادت به گل می‌نشیند.
اشهد ان لا اله الا الله…: تمام اله‌های دروغین نابود و فانی هستند و تنها تو الله، هستی که وجود واجبی و لا غیر
اشهد ان محمدا عبده و رسوله: با این شهادت خود را در پناه و به دنبال انسان کامل قرار می‌دهیم و با او به عبودیت و بندگی می‌رسیم یعنی مقام امن و امنیت
اللهم صل علی محمد و آل محمد: و با این صلوات، به ولایت امیر مومنان و اولاد طاهرینشان نیز اقرار می‌کنیم و ولایت کلیه آنان را می‌پذیریم.
در تشهد، گویی که پیامبر سمت راست ما نشسته و امیرمومنان سمت چپ ما. این شهادت گویی ما را وارد قیامت می‌کند زیرا اگر درست شهادت داده باشیم، در قیامت هم خواهیم توانست شهادت بدهیم. ما در تشهد از عالم ملک عبور کرده و وارد ملکوت قیامت می‌شویم.
از این روست که در انتهای صلوات عجل فرجهم نداریم زیرا مخصوص عالم ملک است که امام غایب است و ما برای ظهورش دعا می‌کنیم و تشهد ما را از عالم ملک خارج کرده است.
اما با سلام نماز، نمازمان ثمره و میوه می‌دهد و از آن بهره‌مند می‌شویم زیرا این سلامها با اینکه از زبان ما بیان می‌شود ولی در اصل گفتار خداوند و سلام اوست که بر زبان ما جاری می‌گردد و از طرف خداوند سلام را دریافت می‌کنیم. حال هر چقدر درخت نمازمان بهتر به بار نشسته باشد میوه بهتری دریافت خواهیم کرد و سلام کاملتری از جانب خداوند به ما خواهد رسید و چه زیباست سلام شنیدن از جانب محبوب.
نماز صبح در واقع تولد ماست و به دنیا آمده‌ایم و فاصله بین نماز صبح و نماز ظهر، فاصله بین تولد تا جوانی است. نماز ظهر جوانی ماست و نماز عصر میانسالی و نماز مغرب غروب عمر ماست و با نماز عشا وارد برزخ دنیایی خود می‌شویم.
ادامه دارد.

طوبی

بسم رب الحسین

آداب نماز(قسمت هفتم)
نماز مانند یک درخت است با شاخ و برگ و گل و میوه که البته ما آن را می‌سازیم و شاخه‌هایش را به آسمان وصل می‌کنیم. جلسه قبل گفتیم که با گفتن اذان و اقامه که شهادت توحیدی، نبوتی و ولایتی در آن است در واقع ریشه این درخت تنیده می‌شود که البته هنوز درخت نشده و به شکل جوانه است و وقتی قدقامت الصلاه را گفتیم و برای نماز برخاستیم این جوانه سر از خاک برآورده و رو به آسمان بالا می‌رود. اگر اذان و اقامه را آرام گفتی محبت در تو شکل می‌گیرد و اگر بلند گفتی محبت را به مودت تبدیل می‌کنی(البته خانمها باید نامحرم نباشد) زیرا مودت ابراز محبت است.
حالا این دانه وجود من است که سر از خاک طبیعتم درآورده و به سمت عرش بالا می‌رود. اکنون با نیتی استوار تکبیر می‌گویم. با خواندن حمد و سوره تنه این درخت محکم و محکم‌تر می‌شود. هر چه در هنگام قرآئت آرامتر و متمرکزتر باشم، این جوانه محکم‌تر می‌شود و به سوی عرش قد بلند می‌کند. زیرا که اگر جوانه‌ با سرعت و حدت رشد کند ریشه‌اش در زمین محکم نخواهد شد، اما اگر در آرامش و فرصت این کار انجام پذیرد ریشه‌ وجود نمازم محکم و عمیق خواهد شد. پس در گفتن اذکار دقت کرده و با تمرکز می‌گویم. هنگامی که ذکر قیام را به اتمام بردم به رکوع می‌روم و در رکوع این نهال نوشکفته را به عظمت پروردگارم وصل می‌کنم با ذکر سبحان ربی العظیم و بحمده. هر چقدر که در گفتن این ذکر دقت کنم و عمیق شوم درخت وجودم عظمت بیشتری پیدا خواهد کرد و دیگر کوچک و حقیر نخواهم بود و با گفتن سخنان بی‌ارزش خود را کوچک نخواهم کرد. سپس سر از رکوع برداشته و شاخه‌ای از درخت نمازم اکنون سبز شده است. با ذکر سمع‌الله لمن حمده و الله اکبر آرام می‌گیرم تا شاخه شکسته نشود و چون در جای خود استقرار یافت به سجده خواهم رفت.
ادامه دارد
پ‌ن: هر از چندگاهی در دل به خود یادآوری خواهم کرد که اینجا بهترین جاست که در کنار پروردگارم آرام گرفته‌ام و از اینجا به هیچ جا نخواهم رفت نه به گذشته و نه به آینده.

طوبی

آداب نماز(قسمت ششم)
اینکه فرموده‌اند اگر صدها رکعت نماز بخوانی و ولایت نداشته باشی، مقبول واقع نمی‌شود به این دلیل است که هر نمازی مقام یک ولی‌الله است و با نور اوست که درخت نماز ما تغذیه می‌شود. در قسمت قبل گفته شد که نماز صبح مقام امام حسین علیه‌السلام است. در این بخش به این موضوع بیشتر می‌پردازیم.
مرحوم آیت‌الله حاج شیخ حسنعلی اصفهانی معروف به نخودکی در وصیت خود به فرزندش می‌گوید: “اگر آدمی چهل روز به ریاضت و عبادت بپردازد، ولی یک بار نماز صبح از او فوت شود، نتیجه آن چهل روز عبادت بی‌ارزش و نابود خواهد شد.” چرا نماز صبح تا این حد از اهمیت برخوردار است؟
در واقع نماز صبح، پیروزی نفس رحمانی بر هوی و هوس شیطانی است. بیدار شدن از خواب هنگامی که دعوت شیاطین همه بسوی بلند نشدن و خوابیدن است، جهادی است که نفس را در صورت پیروزی، قوی و با استقامت می‌کند و در صورت شکست، ضربه‌ای مهلک به نفس رحمانی وارد کرده و آنرا چندین مقام به عقب می‌راند. برای همین است که باید در این گردنه از صراط کسی دست ما را بگیرد که حب و عشقش ما را جذب خود کرده و کشش او بیش از بقیه است، زیرا پیروزی در این مرحله سخت‌تر و مهم‌تر است. کسی که خود و بدون اجبار دیگری برای نماز صبح بیدار می‌شود؛ برای خواندن نمازهای بعد کمتر دچار غفلت و اشکال می‌گردد.
هنگامی که دو رکعت نافله صبح را خواندیم در واقع دست خود را در دست امام گذاشته و با نور حضرت به سمت نماز صبح می‌رویم. اذان و اقامه را می‌گوییم تا شهادت ما در اذان و اقامه زیربنای توحید و نبوت و ولایت ما را کامل کند. وقتی به قدقامت الصلوه رسیدیم برمی‌خیزیم و مانند جوانه‌ای که تازه سر از خاک برداشته به سمت آسمان سربلند می‌کنیم. با شنیدن اذان و اقامه فرشتگان شب و روز همه هجوم می‌آورند تا نماز ما را شاهد باشند و در زمان خود، شهادت دهند و برای همین است که خداوند فرموده: ان قرآن الفجر کان مشهودا
آنگاه که بوی ولایت را شنیدند پشت سر ما صف می‌بندند و برای آنکه نمازشان را با ما اقامه کنند از یکدیگر سبقت می‌گیرند. اکنون قیام کرده‌ایم و تنه درختمان را با خواندن حمد و سوره محکم می‌کنیم. در واقع تنه جوانه سر زده از خاک را محکم و پابرجا می‌سازیم. در سجده آخر نماز صبح بعد از ذکر سجده و صلوات گفتن ذکر سجده زیارت عاشورا مستحب است: اللهم لک الحمد حمد الشاکرین….
این بحث ادامه دارد.

آداب نماز(قسمت پنجم)

اگر استادی که بسیار دوستش می‌دارید از شما وعده بگیرد برای دیدار؛ چه می‌کنید؟ مثلا ساعت ۵ قرار گذاشته‌اید که همدیگر را ببینید. آیا راس ساعت ۵ آنجایید یا نه حتی ده دقیقه زودتر می‌روید یا خدایی ناکرده دیرتر سر قرار می‌روید و می‌بینید که استاد آمده و منتظر شما مانده؟ فکر نمی‌کنم چنین اتفاقی بیفتد مخصوصا اگر خاطر آن استاد برایتان عزیز باشد و دوستش هم بدارید، بدون دلیل دیر سر قرار حاضر نمی‌شوید، بلکه از قبل لباس مرتب پوشیده و حتی چندین بار در آینه سر و وضع خود را بررسی می‌کنید و مسواک می‌زنید و خلاصه با آمادگی کامل سر قرار می‌روید.
آیا نباید برای دیدار پروردگارمان، قدرت برتر و مطلق هستی، تمام عشق و مهر و محبت و وجود، همه‌ی جلال و جمال، تنها حی و قیوم و… که با او کسی برابر نیست و کفوی ندارد، به اندازه‌ی آن استاد ارزش قائل شویم؟!
آری! نماز وعده‌ی دیدار ما با اوست و هر نمازی یک پله ما را به او باید نزدیک‌تر کند. پس لحظاتی قبل از اذان باید آماده شویم برای دیدار مسواک بزنیم، لباس تمیز بپوشیم، خود را خوشبو کنیم، در آینه نگاه کنیم تا مرتب باشیم و تمیز و آراسته و سپس سجاده‌مان را باز کنیم و لحظاتی سر سجاده بنشینیم و آرام بگیریم و در انتظار موسیقی زیبای ورود باشیم یعنی اذان.
اگر بخواهیم که بالاتر برویم و به مقام حب و عشق برسیم باید که از تکلیف اندکی جلو بزنیم و خود را به نافله برسانیم. برای شروع از نماز صبح آغاز کنیم که نافله‌اش دو رکعت است و قبل از نماز صبح خوانده می‌شود. این که فرموده‌اند نافله جبران نقص نماز واجب است، به این دلیل است که با نافله، خیالات و افکار پریشان اندک اندک جمع می‌شود و در نماز واجب فکر متمرکز‌تر می‌گردد. اما نافله زمان دارد و نمی‌شود که ما هر زمان که خواستیم نافله را بخوانیم وبعد وارد نماز شویم. اگر بخواهیم که به آن قدم مطلوب یعنی ادب و قرب برسیم باید اول وقتِ نمازِ صبح، نافله را بخوانیم و سپس وارد نماز صبح شویم.
نماز صبح را بزرگان فرموده‌اند مقام امام حسین علیه السلام است. پس با ورود در نماز صبح، ورود در صراط آغاز می‌شود و حضرت در ابتدای صراط دست ما را گرفته و برای ادامه مسیر یاری‌مان می‌کنند.
اللهم الرزقنی شفاعه الحسین یوم الورود…