به نام الله
چرا اینگونه شدهایم؟
هر مسلمان منصف، اگر نگاهی به دنیای اسلام کنونی داشته باشد، بیشک از وضع موجود، احساس رضایت نخواهد کرد.
آیا این اتحاد و وحدتیست که پیامبراکرم(صلیاللهوعلیهوآله) خواهان آن بودند؟
آیا این امت واحده است؟
آیا این امت، آرزوی دیرینه هر مسلمان دوستدار دین است؟
چرا امت اسلامی به اینجا رسیده و اکنون نیاز این امت چیست؟
شکی در این نیست که دستهایی درکارند تا بین مسلمین تفرقه انداخته و از آب گلآلود ماهی بگیرند
امّا؛
چرا ما بازی میخوریم و چرا ما مسلمانان طبق خواسته آنان عمل میکنیم؟
پیامبر ما خود مرکز وحدت بود که:
سینه اش آنقدر گشاده بود که هر کسی را با هر باور و اعتقادی به خود جذب کند،
که بین مسلمین با هر نژاد و قومیت و قبیله، پیمان برادری برقرار کند،
که برده و ارباب، فقیر و ثروتمند، عرب و عجم را برابر و برادر بداند و ملاک برتری را فقط تقوا،
که در جهت برقراری صلح و آرامش بین قبایلی بکوشد که سالیان سال در تخاصم و جنگ با یکدیگر و کینهورزی میکوشیدند و به هیچ صراطی مستقیم نمیشدند.
اکنون که ما دم از وحدت و اتحاد بین مسلمین میزنیم، آیا روا نیست که ابتدا زخمهای حاصل از تفرقه بر تن خویش را درمان کنیم؟
ما که همه شیعه هستیم، هنوز به درجهای از رشد روحی و فکری نرسیدهایم که اندکی باورها و افکار دیگران را نیز به تفکر بنشینیم و هر چیزی که میشنویم بدون فکر و بررسی رد ننماییم.
آیا نباید برای خود حتی جای یک شاید باقی بگذاریم که شاید اشتباه کرده باشیم؟
وقتی ما حتی در خانواده و محیطهای کوچکی چون دانشگاه، حوزه و یا مدرسه نتوانیم با وجود باورها و افکار گوناگون، همدل و متحد باشیم؛ آیا در شهر، کشور و جامعه بزرگ خویش میتوانیم؟
پس چگونه انتطار داریم که بتوانیم در امت اسلامی ایجاد وحدت و یکدلی کنیم؟
آیا میتوان بدون آنکه کسی را نسبت به باوری مجاب کرد تنها با ناسزاگویی، او را از اعتقاد خود برگرداند؟
آیا میتوان تنها با محق دانستن خود و باطل دانستن دیگران،(حتی اگر بحق هم باشیم) ایجاد اتحاد و همبستگی نمود؟
زهی خیال باطل!
این پیامبر ماست، بر قله رفیع انسانیت و تقوا و اخلاق ایستاده.
پیامبری که علی (علیهالسلام) در توصیفش فرموده است: “خداوند به دست او کینه ها را دفع کرد، آتش دشمنی را خاموش ساخت، بیگانگان را پیوند برادری داد و خویشاوندی را پراکند.”
اکنون زمان سخن گفتن از عرب و عجم نیست.
زمان تفرقه انداختن بین شیعه و سنی نیست.
زمان بد گفتن از این و آن نیست.
اکنون زمان آن رسیده که دایرهوار بدور مرکز وجود این پیامبر وحدت، چرخ زنیم و این دایره را روز بهروز وسیعتر نماییم.
رهبر معظم انقلاب، حضرت آیت الله خامنه ای فرمودهاند: “آنچه که همه مسلمانها از لحاظ فکر و اعتقاد و - مهمتر از عاطفه و احساس - وحدت و تفاهم، روى او اشتراک دارند، وجود مقدس پیامبر خاتم و نبىّ اکرم حضرت محمّدبن عبداللَّه(صلیاللهوعلیهوآله) است. این نقطه را باید بزرگ شمرد. این محبت را باید روزبه روز بیشتر کرد و این گرایش معنوى و روحى به آن وجود مقدس را باید در ذهن مسلمین و در دل آحاد مردم تشدید کرد.”
پس اگر میخواهیم برای این اتحاد قدمی برداریم ابتدا از خود شروع کنیم:
بسمالله…
هفته وحدت
پیامبر رحمت
به قلم طوبی
پ ن: شعر از اقبال لاهوری