دل به محبوب حجازی بسته‌ایم زین جهت با یک‌دگر پیوسته ایم
به نام الله
چرا این‌گونه شده‌ایم؟
هر مسلمان منصف، اگر نگاهی به دنیای اسلام کنونی داشته باشد، بی‌شک از وضع موجود، احساس رضایت نخواهد کرد.
آیا این اتحاد و وحدتی‌ست که پیامبراکرم(صلی‌الله‌وعلیه‌و‌آله) خواهان آن بودند؟
آیا این امت واحده است؟
آیا این امت، آرزوی دیرینه هر مسلمان دوستدار دین است؟
چرا امت اسلامی به اینجا رسیده و اکنون نیاز این امت چیست؟
شکی در این نیست که دستهایی درکارند تا بین مسلمین تفرقه انداخته و از آب گل‌آلود ماهی بگیرند
امّا؛
چرا ما بازی می‌خوریم و چرا ما مسلمانان طبق خواسته آنان عمل می‌کنیم؟
پیامبر ما خود مرکز وحدت بود که:
سینه اش آنقدر گشاده بود که هر کسی را با هر باور و اعتقادی به خود جذب کند،
که بین مسلمین با هر نژاد و قومیت و قبیله، پیمان برادری برقرار کند،
که برده و ارباب، فقیر و ثروتمند، عرب و عجم را برابر و برادر بداند و ملاک برتری را فقط تقوا،
که در جهت برقراری صلح و آرامش بین قبایلی بکوشد که سالیان سال در تخاصم و جنگ با یکدیگر و کینه‌ورزی می‌کوشیدند و به هیچ صراطی مستقیم نمی‌شدند.
اکنون که ما دم از وحدت و اتحاد بین مسلمین می‌زنیم، آیا روا نیست که ابتدا زخمهای حاصل از تفرقه بر تن خویش را درمان کنیم؟
ما که همه شیعه هستیم، هنوز به درجه‌ای از رشد روحی و فکری نرسیده‌ایم که اندکی باورها و افکار دیگران را نیز به تفکر بنشینیم و هر چیزی که می‌شنویم بدون فکر و بررسی رد ننماییم.
آیا نباید برای خود حتی جای یک شاید باقی بگذاریم که شاید اشتباه کرده باشیم؟
وقتی ما حتی در خانواده و محیط‌های کوچکی چون دانشگاه، حوزه و یا مدرسه نتوانیم با وجود باورها و افکار گوناگون، همدل و متحد باشیم؛ آیا در شهر، کشور و جامعه بزرگ خویش می‌توانیم؟
پس چگونه انتطار داریم که بتوانیم در امت اسلامی ایجاد وحدت و یکدلی کنیم؟
آیا می‌توان بدون آنکه کسی را نسبت به باوری مجاب کرد تنها با ناسزاگویی، او را از اعتقاد خود برگرداند؟
آیا می‌توان تنها با محق دانستن خود و باطل دانستن دیگران،(حتی اگر بحق هم باشیم) ایجاد اتحاد و همبستگی نمود؟
زهی خیال باطل!
این پیامبر ماست، بر قله رفیع انسانیت و تقوا و اخلاق ایستاده.
پیامبری که علی (علیه‌السلام) در توصیفش فرموده است: “خداوند به دست او کینه ها را دفع کرد، آتش دشمنی را خاموش ساخت، بیگانگان را پیوند برادری داد و خویشاوندی را پراکند.”
اکنون زمان سخن گفتن از عرب و عجم نیست.
زمان تفرقه انداختن بین شیعه و سنی نیست.
زمان بد گفتن از این و آن نیست.
اکنون زمان آن رسیده که دایره‌وار بدور مرکز وجود این پیامبر وحدت، چرخ زنیم و این دایره را روز به‌روز وسیع‌تر نماییم.
رهبر معظم انقلاب، حضرت آیت الله خامنه ای فرموده‌اند: “آنچه که همه مسلمانها از لحاظ فکر و اعتقاد و - مهمتر از عاطفه و احساس - وحدت و تفاهم، روى او اشتراک دارند، وجود مقدس پیامبر خاتم و نبىّ اکرم حضرت محمّدبن عبداللَّه(صلی‌الله‌وعلیه‌و‌آله) است. این نقطه را باید بزرگ شمرد. این محبت را باید روزبه روز بیشتر کرد و این گرایش معنوى و روحى به آن وجود مقدس را باید در ذهن مسلمین و در دل آحاد مردم تشدید کرد.”
پس اگر می‌خواهیم برای این اتحاد قدمی برداریم ابتدا از خود شروع کنیم:
بسم‌الله…
هفته وحدت
پیامبر رحمت
به قلم طوبی
پ ن: شعر از اقبال لاهوری
