طوباي محبت

به نام خدا
تعارض مستقر یا غیرمستقر بین امتحان اصول و هوای پایتخت!
نمی‌دانم این چه سِری بود که امسال هوای تهران، هم زمانِ امتحان شفاهی و هم امتحان کتبیِ اصول، حسابی ما را در منگنه گذاشت.
البته به دو شیوه مختلف: زمان امتحان شفاهی، با خشم و دندون قروچه(بس که هوا آلوده بود) و امروز با لبخندی برفی(از لبخند هم کمی فراتر رفته بود!)
خلاصه هر دوبار مدارس پایتخت در همه مقاطع تعطیل شدند و طلاب بینوا! همچنان آماده و گوش بزنگ تعطیلی ماندند که سودی هم نداشت!
نمی‌دانم این تعارض از کدام نوع بود؟ مستقر که نبود چون در آن صورت هر دو تساقط می‌نمودند، اما هوای تهران با قدرت تا ظهر به بارش ادامه داد و امتحان اصول 4 هم برگزار گردید؛ پس شاید از نوع غیرمستقر بود، زیرا بلاخره اصولِ مقتدر، بر هوای بشدت برفی تهران فائق آمد و با قوت و اقتدار برگزار شد.
بنده هم که با صد سلام و صلوات در خیابانها و پیاده‌روهای برفی و لغزنده قدم برمی‌داشتم در شش جهت، سوره توحید را خواندم تا مبادا لیز خورده و بلایی سرم بیاید. البته بعد از عمل به روایت، برای خود برائت صادر نمودم که اتفاقی نخواهد افتاد(زیرا خوانده بودم که اگر کسی در شش جهت بالا، پایین، سمت راست و چپ و جلو و پشت سرِ خود این سوره مبارکه را بخواند،مثل اینکه خود را در کیسه‌ای محفوظ قرار می‌دهد)، اما چه کنم که عقلِ ناقص، دست از سرم برنمی‌داشت و مرتب احتیاط را گوشزد می‌کرد. پس بنابر اصل اشتغال، ذمه خود را از افتادن بری ندانسته و در کمال احتیاط قدم برمی‌داشتم!
هر چه بود به لطف خدا، امتحان را دادم و به سلامت بازگشتم اما همچنان برایم سوال است که چرا بین هوای پایتخت و امتحان اصول اینگونه تعارض برقرار می‌شد و شاید هم بین ما و امتحان اصول تعارض بود؟!
همگی در امتحانات موفق و موید باشید ان شاالله. ?
پ ن1: نورالثقلین، ج‌ 5، ص‌ 703 در فضائل سوره توحید
پ ن2: از باب مزاح بود وگرنه قوانین تکوینی را چه به قواعد اصولیه؟:)

به قلم طوبي

بسم رب الشهدا و الصدیقین
باور کن صداقت داشتن آسان نیست!
تا بحال برایت پیش آمده که ناخواسته در اثر اهمال، کاری را انجام بدهی و بعد دلت نخواهد آن را گردن بگیری؟
مثلا ظرفی را شکسته‌ای که خیلی گران قیمت بوده و بعد بیش از آنکه به اقرار فکر کنی، دوست داشته باشی پنهانش کنی؟
وسیله برقی را خراب کرده باشی و بجای گردن گرفتن، دلت بخواهد بگویی احتمالا نوسانات جریان برق خرابش کرده؟
با ماشینت غیرعمد خطی به ماشین همسایه بیندازی و در خوشبینانه ترین حالت ممکن، ضمن پذیرش خسارت گفته باشی: مقصر اوست که ماشینش را اینجا پارک کرده؟
اگر زبانم لال جان انسانی در میان باشد چه؟
می‌توانی با فرض خطایت، براحتی اعتراف کرده و مسئولیت خود در آن حادثه تلخ را انکار نکنی؟
اگر جان دهها انسان در بین باشد چطور؟ حتی اگر خطای تو به تنهایی نباشد، گناه بقیه را هم به گردن خواهی گرفت؟
وجدانت را قاضی کن و جواب بده.
مطمئن باش اندکند آنهایی که قد علم کرده و با شجاعت تمام مسئولیت خطای خود و حتی دیگران را می‌پذیرند.
این همان کاری بود که آن مرد انجام داد.
حتی وقتی که زبان در دهانش خشک شده بود و تو متوجه شدی.
حتی زمانی که مردمک نگران و شرمسارش در چشمانش دودو می‌زد و تو دیدی.
حتی وقتی که بغض در صدایش شکست و تو ‌شنیدی.
حتی زمانی که قلبش به درد آمد و تو حس کردی.
حتی وقتی که رنگ رخساره‌ش همچو مهتاب پریده بود و شاید دیدی و شاید هم ندیدی.
اما او گفت و صادقانه هم گفت.
یادمان باشد که انصاف داشتن از نشانه‌های مومن است. خودمان را جای این مرد بگذاریم. اگر ما بودیم چنین شجاعتی داشتیم؟
به قلم طوبي