طوباي محبت

بنام خدا
قسمت هفتم: نامه‌ای از حضرت دوست

صدای کوبیدن در بی‌وقفه به گوش می‌رسد، کسی که پشت در است گویا خبر مهمی دارد که اینگونه به در می‌کوبد.
صدایی از درون خانه می‌گوید: “چه خبر است؟! کیستی؟ در را از جا کندی، صبر کن، آمدم دیگر.”
با دیدن چهره جوان سیه چرده ناآشنا می‌گوید: چه می‌خواهی؟ با که کار داری؟ اگر سرورم احمد‌بن موسی را می‌خواهی در خانه نیستند.
جوان خسته و مانده نجوا می‌کند: “خیر، نامه‌ای آورده‌ام که باید به دست صاحبش برسانم. اندکی آب به من برسانید، تشنه‌ام.
- به دست چه کسی؟”
اخت الرضا، بانو فاطمه معصومه ، آقا فرمودند فقط به خودشان بدهم، اندکی آب می‌دهید؟"”
کنیز می‌پرسد: “کدام آقا و سپس فریاد می‌زند: سلطان بیایید ببینید این جوان چه می‌گوید.”
سلطان خود را به پشت در می‌رساند و کنیز را سرزنش می‌کند: “چه خبر است اینگونه فریاد می‌زنی، اینجا خانه ابوابراهیم است، حرمت دارد.” نگاهی به جوان می‌کند و می‌گوید:” با که کار داری پسرم؟”
-” بانو فاطمه معصومه ، نامه‌ای برایشان دارم، فقط باید به دست خودشان بدهم.” سلطان با خود می‌گوید:” خدای من! تنها ابوالحسن بانو را به این نام می‌خواندند.”
-"من ندیمه‌اش هستم، نامه از طرف کیست پسر جان؟”
-” فقط به ایشان می‌گویم و نامه را به خودشان می‌دهم.”
کنیز در این فاصله بانو را صدا زده است و بانو می‌آید.
-"بفرمایید بانو، نامه از طرف سرورم علی‌بن‌موسی است، فرموده بودند تا آن را به دست شما نرسانده‌ام هیچ جا توقف نکنم.”
فاطمه بانو با شنیدن نام برادر دلش می‌لرزد و اشک از دیدگانش سرازیر می‌شود” سلطان این جوان را داخل ببر و اسباب پذیراییش را فراهم کن، به خادم بگو اسبش را تیمار کنند.” این را می‌گوید و سراسیمه به داخل اتاق می‌رود، نامه را بر سر و صورت کشیده و غرق بوسه می‌کند و سیل اشک از چشمانش بر نامه می‌بارد.خواهران بانو که خبر نامه را شنیده‌اند، بی‌تاب سراغ خواهر می‌آیند اما فاطمه بانو هنوز اشک می‌ریزد و نامه را می‌بوید و می‌بوسد.
ساعتی بعد فاطمه بانو کنار احمد‌بن موسی نشسته و به برادر چشم دوخته است. برادر با نگرانی به خواهر نگاه می‌کند و می‌گوید:” فاطمه جان! می‌دانم که دلت برای علی پر می‌کشد، من خود نیز دلتنگ اویم، اما اگر اندکی صبر کنی، با هم راهی خواهیم شد.”
-"نه برادر! نمی‌توانم، ابوالحسن فرموده بلافاصله بعد از خواندن نامه مهیای سفر شوم.”
-” بسیار خوب، جان برادر، اکنون هنگام بازگشت حاجیان است، صبر کنید تا کاروان مناسبی بیابم که از شیعیان باشند.”
دیگر فاطمه بانو در پوست خود نمی‌گنجد، از شوق وصال برادر و مرادش دیگر شب و روز نمی‌شناسد و تنها منتظر است که برادر خبر خوش راهی شدن را به او بدهد.
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
قسمت ششم: چقدر شبیه برادرش سخن می‌گوید.
مدینه 15 محرم سال 200 ه ق
نور ماه زمین را روشن کرده است و صدای پای خواهر و برادر سکوت شب را می‌شکند. نیمه‌های شب است و همگان در خواب شیرین، اما ابوالحسن و فاطمه بی‌گفتگو و آرام به سوی مرقدی می‌روند که جایگاهی برای آخرین درددل‌ها در حضور صاحب آن روضه و رضوان است. به قبر شریف می‌رسند و طاقت از دست می‌دهند. مگر می‌شود کسی آنجا برسد ودل بر باد ندهد؟
فاطمه بانو چنگ در خاک می‌زند و زمزمه می‌کند:” مادر، مادر غریبم.” مشتی خاک برمی‌گیرد و به سر و صورت می‌ریزد. حال ابوالحسن از او بهتر نیست، به پهنای صورت اشک می‌ریزد که می‌داند این آخرین دیدار با مادر است. روضه مادر را می‌خواند و فاطمه بر مظلومیت و غربت مادر اشک می‌ریزد. فاطمه بانو به مادر شکایت می‌کند:” می‌بینی دختر پیامبر، حال و روز فرزندانت را می‌بینی؟ حجت خدا بر زمین را می‌برند بی‌آنکه اختیاری از خود داشته باشد؟ این چه زمانه‌ای است مادر جان! از همان زمان که حق شما را به نامردی گرفتند این داستان ادامه دارد، اکنون به ما رسیده، پدرم را شهید کردند، چه ظلم ها بر ما رفت و اکنون برادرم را می‌برند، آه مادر، مادر…….گریه در گلوی فاطمه بانو می‌شکند، برادر او را از روی خاک بلند می‌کند و دلداری می‌دهد:” خواهر جان! ما فرزندان علی و زهراییم و صبر بر مصائب با جسم و جانمان درهم آمیخته، آرام باش عزیز برادر، حرفهایی است که باید بشنوی، مسئولیت تو بعد از رفتن من بیشتر خواهد بود، پس آرام باش و به برادرت گوش بده.
فاطمه بانو آرام می‌گیرد و گوش جان به سخنان برادر می‌دهد. ابوالحسن برایش از مسئولیتش در قبال شیعیان می‌گوید:” خواهرم! می‌دانی که ما در موقعیت خطرناکی قرار داریم، از طرفی خطر عباسیان و دشمنی آنان ما را تهدید می‌کند و اجازه هیچ گونه روشنگری و فعالیتی به ما نمی‌دهند و از طرفی واقفیه که در امامت پدرم متوقف گردیده‌اند و با ما به دشمنی پرداخته‌اند، همچنین برادرانمان زید و عباس نیز با ما نامهربانیها کرده و نصایح مرا نیز نادیده می‌گیرند و با این اوضاع مامون قصد کرده مرا از مدینه خارج کند تا بر اوضاع تسلط بیشتری داشته باشد. اخت الرضا ! من به شما امید بسیار دارم، باید از روشنگری و بیدار نگه داشتن شیعیان لحظه‌ای غفلت نکنید، از طرفی مراقب خواهرانتان نیز باشید زیرا که ما فرزندان موسی‌بن جعفریم و مردم از ما انتظار کوجکترین خطایی ندارند، گرجه به خواهرانم اعتماد دارم ولی شما معصومه هستید و آنان نیستند، پس امر آنان را به شما می‌سپارم.”
*فاطمه بانو چشم به دهان برادر دوخته و پلک نمی‌زند، خوب می‌داند که برادر سخن به بیهوده و گزافه نمی‌گوید که امام است و معصوم. ابوالحسن حرفی می‌زند که دل فاطمه بانو از غم می‌شکند:” فاطمه جان! نور چشمم جواد را مراقب باشید بدخواه بسیار دارد.” بعد زمزمه می‌کند:” جوادم ، جوادم ، تنها پنج سال دارد و سایه پدر از سرش می‌رود…”
صبح پانزدهم محرم فرا رسیده و امام آماده رفتن است. ساعتی قبل امام از آخرین زیارت قبر رسول‌الله باز گشته است. در خانه ابوالحسن غوغایی برپاست. شیعیان همه آمده‌اند و مایوسانه به امام می‌نگرند، یعنی این سفر بازگشتی نخواهد داشت؟
یکی از اهالی مدینه به امام گفته بود که سفرتان بخیر و سلامتی باشد و پاسخ شنیده بود که:"من از کنار جدم دور می‌شوم و در غربت جان میسپارم و در کنار هارون دفن می‌شوم.” باورش برای شیعیان سخت است که این آخرین دیدار با امام و مولایشان باشد.
رجاء‌بن‌ابی‌ضحاک بی‌تابی می‌کند و به یکی از سوارانش دستور می‌دهد:” به ابوالحسن بگو زودتر بیاید، وقت رفتن است.”
سوار درب بیت را می‌زند:” عجله کنید ابوالحسن ، باید برویم.”
صدای ضجه و ناله شدت می‌گیرد، امام دستور داده‌اند که بعد از بردن ایشان همه به عزاداری بپردازند تا مظلومیت امام و اجباری بودن سفر بر همگان روشن گردد.امام آخرین وداع را انجام می‌دهد و نگاه آخر به اهل بیت و جواد دردانه‌اش و خواهران و برادرانش و خواهر عزیزش……..
احمد‌بن‌موسی و تنی چند از برادران، سواره امام را تا دروازه شهر مشایعت می‌کنند، اما خواهران به دنبال کجاوه امام می‌دوند و بر زمین افتاده و افتان و خیزان خود را بر زمین می‌کشانند، صحنه دردناکی است که دل هر انسانی را به درد می‌آورد، امام این صحنه را می‌بیند و اشک از چشمانش سرازیر می‌گردد، سر از کجاوه بیرون کرده و احمد‌بن‌موسی و سایر برادران را خطاب قرار می‌دهد:” خواهرانم را دریابید…..” بغض در گلوی امام می‌شکند و سر را به داخل کجاوه می‌برد که بیش از این نبیند.
شیعیان به دنبال کجاوه امام می‌دوند، هرکس چیزی می‌گوید:” ای وای بر ما سرورمان را بردند، ای کاش مرده بودیم و نمی‌دیدیم.”
دیگری فریاد می‌زند:” خدایا! مپسند بر ما که بی‌یار و یاور شویم.” و آن یکی جانسوزتر می‌نالد:” بعد از تو ای ابوالحسن مدینه دیگر صفایی ندارد، من از این شهر خواهم رفت، و گریه امانش نمی‌دهد.
فاطمه بانو ناگهان به یاد رسالتش می‌افتد، از زمین برمی‌خیزد و قد راست می‌کند، با صلابتی که جز از او انتظار نمی‌رود همگان را به سکوت وامی‌دارد:” بشنوید ای شیعیان علی ! از عمه بزرگوارم فاطمه دخت جعفر‌بن‌محمد شنیدم که او هم از عمه‌اش فاطمه دخت محمد‌بن‌علی و او ازعمه‌اش فاطمه دخت علی‌بن‌حسین و او از فاطمه عمه‌اش دخت حسین‌بن‌علی و او از عمه‌اش زینب دخت علی‌بن‌ابیطالب و او از مادرش فاطمه دخت پیامبر خدا و او از پدرش رسول‌الله (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) شنیده بود که:” هر کس با محبّت آل‌محمّد بمیرد، شهید از دنیا رفته است. پس بشارت بر شما باد با این محبّت به خاندان پیامبر خدا اگر آن را تا لحظه مرگ حفظ کنید.” صدایی از بین جمعیت می‌گوید:” خدایا چقدر این بانو شبیه برادرش سخن می‌گوید…..
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
قسمت پنجم: خواهران بی‌تاب
مدینه 14 محرم سال 200 ه ق
فاطمه بانو و خواهرانش پیرامون ابوالحسن حلقه زده‌اند و چشمان مضطرب و گریان خود را آنی از آقا برنمی‌دارند، گویا می‌ترسند در همان یک لحظه او را از دست بدهند. برادر سعی می‌کند خواهرانش را آرام کند گرچه خود نیز نگران و پریشان به نظر می‌رسد و این اضطراب برای حال خود و رفتن اجباریش نیست بلکه بیشتر نگران حال برادران و خواهران و اقوام و شیعیان است که تنها ماوا و پناهشان علی‌بن‌موسی است و با وجود او دشمنان کمتر جرات تعرض و آزار به آنها را دارند.
یکی از خواهران می‌پرسد:” سرورم بعد از شما چه کسی در روضه نبوی بنشیند و پاسخ سوالات مردم و دانشمندان را بدهد؟”
دیگری بی‌تابتر و بی‌قرارتر می‌نالد:” مولای من! شما سرپرست و صاحب اختیار ما و شیعیانید، بعد از رفتنتان به کجا پناه ببریم؟”
آه از نهاد همه بلند می‌شود، بقیه اهل بیت نیز اکنون دور ابوالحسن جمع شده‌اند.
رقیه با چشمانی اشکبار به برادر نگاه می‌کند:” آقای من اگر مثل دفعه پیش به اینجا حمله کنند و شما نباشید چه بر سر ما خواهد آمد؟”
فاطمه بانو ولی بیشتر گویا نگران برادر است تا خود:” برادر جانم! دردتان به جان خواهر! شما نباید تنها به این سفر خطرناک بروید، اجازه بدهید ما هم با شما بیاییم، این طور خیالمان راحت‌تر است.
ابوالحسن سعی می‌کند آنها را آرام کند:” بله می‌دانم، این سفر خطرناک است و بی‌بازگشت، اما تقدیر الهی است و باید با رضا به آن تن داد. بعد از من در اینجا امور به دست احمد است و ایشان سرپرست و مراقب شمایند. به خدا توکل کنید و برادرتان را هم به خدا بسپارید.”
سپس ابوالحسن نگاه پرمحبّتش را به خواهر می‌دوزد:” اخت‌الرضا، فاطمه جان! هرگز آمدن شما با این شرایط به صلاح نیست، شما باید در مدینه بمانید. اکنون بروید و برای همه دعا کنید و برای برادرتان هم از خدا طلب صبر و رضا نمایید. بروید عزیزانم.”
همه با اندوه و اشک از کنار ابوالحسن پراکنده می‌شوند اما ابوالحسن خواهر را نگه می‌دارد:” بمان فاطمه کاری با شما دارم، نیمه شب آماده باش که برای آخرین باربه زیارت مرقد مادر برویم، سفارشاتی است که باید شما را در جریان آن قرار بدهم.”
اشک از چشمان فاطمه بانو سرازیر می‌شود:” حرف از وصیت نزنید برادرم! طاقت آن را ندارم.”
ابوالحسن دست را بر سر خواهر می‌نهد و دعایی را زمزمه می‌کند، گویا کربلا دوباره در حال تکرار است.
- “خواهرم، به عمه جانمان تاسی کن، چنین روزهایی در غم فراق جدمان چه می‌کشیده آن بانوی صبور محنت کشیده. خواهرم! خدا با ماست، حسبنا الله و نعم الوکیل، نعم المولی و نعم النصیر.
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي

بنام خدا

دوستان کاکتوس من دوباره گل داده!
همیشه برای عاشق شدن
به دنبال باران و بهار و بابونه نباش
گاهی
در انتهای خارهای یک کاکتوس
به غنچه ای می رسی
که ماه را بر لبانت می نشاند
رفقا!
وقتی این شعر را دیدم یاد داستانی افتادم که از عارف واصل “حاج اسماعیل دولابی” نقل شده و شنیدنش خالی از لطف نیست؛ عین آن را برایتان نقل می‌کنم:” یک پیرمردی در منزل پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) خدمتکار بود. آن پیرمرد خیلی حضرت را اذیّت می‌کرد. اصحاب پیامبر از او بدشان می‌آمد، بارها به حضرت عرض می‌کردند که یا رسول‌الله او را بیرون کنید، پیر شده، اسباب زحمت شماست. حضرت سری تکان می‌داد و می‌گذشت. این بود، تا وقتی که پیرمرد مرحوم شد. اصحاب خیلی خوشحال شدند، با این وجود حضرت در مرگ او گریه می‌کرد. گفتند:” یا رسول‌الله! همه ما راحت شدیم، شما برایش گریه می‌کنی؟! فرمود:” او برای اخلاق من خیلی نافع بود. اخلاقی که خدا به من داده بود سزاوار این مرد بود.".(طوبای محبّت ج1)
در تکمیل این نوشتار سری هم به دریای ژرف و پرگهر نهج‌البلاغه می‌زنم و این سخن از امیر خرد، امیرمومنان که فرمود:
عوّد نفسک التصبّر على المکروه، و نعم الخُلق التصبّر فى الحق !
خویشتن را بر صبر بر آنچه ناپسند است عادت ده و شکیبا بودن در راه حق چه اخلاق نیکویى است! (نامه 31 نهج‌البلاغه)
پ ن: شعر از گروس عبدالملکیان
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
قسمت چهارم: چرا بانو همسری اختیار نمی‌کند؟
سلطان جلوی درب اتاق ابوالحسن ایستاده و مردد است که در بزند یا نه. دستش را بالا می‌برد و باز پایین می‌آورد.
صدایی از داخل او را می‌خواند:” بیا داخل سلطان، چرا پشت در ایستاده‌ای؟”
سلطان با حیرت با خود می‌گوید:” سبحان الله از این خانواده ، ابوالحسن از کجا دانست که من پشت درم، البته که از امام عجیب نیست، این بار اول نیست که از این عجایب می‌بینم.”
در را باز می‌کند و سلام می‌دهد. امام پاسخ می‌دهند:” علیکم سلام، کاری داری سلطان؟”
-آقا عرض مختصری داشتم راجع به فاطمه بانو .
امام نام فاطمه را که می‌شنود دقیق می‌شود:” بگو، گوش می‌دهم.”
-دیروز یکی از بانوان محترمه مدینه که در کلاس بانو شرکت می‌کنند، از من پرسید چرا بانو با این وجاهت و کمالات ازدواج نمی‌کنند و آیا اصلا قصد ازدواج دارند؟”
-"خوب، چه پاسخی دادی؟”
-"گفتم مولایم موسی‌بن‌جعفر که رحمت خدا بر او باد امر ازدواج دخترانش را به برادرشان ابوالحسن سپرده و سفارش فرموده که حتما با هم‌کفو خود ازدواج کنند.”
-"درست گفته‌ای سلطان، فاطمه عالمه‌ای عارفه است که در عشق الهی مستغرق است و از دنیا و مافیها دل کنده و به امر پروردگارش مشغول گردیده است. نه در اقوام نزدیک و نه در اهل مدینه هم‌کفوی برای او ندیده‌ام.”
-"آری مولایم، خود این را در تهجد و عبادتهای شبانه ایشان به خوبی دیده‌ام، اما من نگران بانو هستم، ایشان به شما علاقه خاصی دارند و من می‌ترسم مبادا روزی زبانم لال جدایی بین شما بیفتد و بانو سلامتشان به خطر افتد.”
-"آری سلطان، علاقه خواهرم به من تنها علاقه خواهر به برادر نیست، او مرا امام و ولی خود می‌داند و اطاعت و محبت به من برای او از این سنخ است. البته نگرانیت بی‌مورد نیست، زیرا به زودی ممکن است اخبار ناگواری به شما بدهم.”
-"ای وای بر من، نگویید آقای من، ما دیگر تحمل این را نداریم، اگر شما نباشید و جلودی به اینجا حمله کند چه کنیم؟” سلطان اینها را گفت و به سر و صورت خود زد.
“- آرام باش سلطان، فعلا جیزی معلوم نیست، باید به تقدیر الهی راضی باشیم. همه چیز به زودی معلوم می‌شود. اکنون برو و با کسی از این موضوع سخن مگو. نمی‌خواهم فعلا خاطر خواهران و برادرانم را مکدر کنم. در حال مکاتبه با مرو و طوس هستم. برو به کارت برس.”
سلطان با اندوه از آنچه شنیده است از خدمت امام مرخص می‌شود.
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
قسمت سوم: دیدار به قیامت پدر جان!
مدینه 25 رجب سال 183 ه ق
ندیمه درب اتاق را باز میکند:” فاطمه بانو هنوز نخوابیده‌اید؟ اجازه بدهید سجا‌ده‌تان را جمع کنم، باید استراحت کنید.”
فاطمه بانو سر را بلند میکند. جشمانش غرق در اشک است و غم چهره نورانی‌اش را پوشانده است.
–” وای بر من بانو جه شده، سلطان(1) اشکتان را نبیند، چه چیزی بانوی مرا اینطور مکدر کرده؟”
-” سلطان دلم برای پدر تنگ است، امروز از صبح دلتنگی‌ام بیشتر شده، حالم خوش نیست، برادرم رضا کجاست؟ چرا در اتاق پدرم نبود؟ کجا رفته؟”
- الان از خادم میپرسم عزیز سلطان، بد به دلتان نیاید، فدایتان شوم.”
سلطان خادم را مییابد:” آقا علی بن موسی کجا هستند؟ فاطمه بانو گفت ایشان در منزل نبوده‌اند؟”
خادم با نگرانی میگوید:” نمیدانم سلطان، از چهار سال پیش که مولایم موسی‌بن‌جعفر را به حبس برده‌اند تا به الان سابقه نداشته آقا بی‌خبر جایی بروند، هر شب جای استراحتشان را درون اتاق پدرشان می‌انداختم. نمیدانم سلطان، نمیدانم دلم شور میزند…..”
- “به دلت بد راه نده، انشاالله که چیزی نیست.”
بلاخره صبح از راه می‌رسد وآقا علی‌بن‌موسی باز می‌گردند. همه اهل خانه دور آقا جمع شده‌اند. اضطراب از چهره‌اشان می‌بارد. فاطمه بانو دست برادر را می‌گیرد:” کجا بودید برادر جان، دیشب به ما خیلی سخت گذشت، چرا بی‌خبر رفتید؟”
علی بن موسی نگاهی به چهره خواهر می‌کند، غم از چشمانش می‌بارد و خواهر نگران‌تر می‌شود. سپس به همه توجه نموده می‌فرماید:” آرام باشید خواهرانم، توکل کنید برادرانم. باید به رضای خدا راضی باشیم.” آنگاه نگاهی به ام‌احمد(2) کرده می‌گوید:” آنچه پدرم نزد تو ودیعه نهاده بیاور.”
ام‌احمد فریادی می‌کشد و بر سر و صورت می‌کوبد:” وای بر من مولا و سرورم شهید شده، آخر حضرت فرموده بودند بعد از شهادتشان آنها را به شما بدهم، مولایم به شهادت رسیده. همین طور است؟ وای بر من…..”
ضجه و فریاد از تمام اهل خانه بر‌می‌خیزد، اما امام علی‌بن‌موسی آنها را به آرامش و سکوت دعوت می‌کند:” تا زمانی که خبر شهادت پدرم را منتشر نکرده‌اند، سکوت کنید و چیزی نگویید.”
چقدر سخت است، فاطمه بانو در خود می‌شکند، بعد از چهارسال دوری اکنون خبر شهادت پدر را می‌شنود. به آرامی با خود زمزمه می‌کند:” آه پدر جان! دیدارمان به قیامت افتاد، چگونه در مصیبتتان صبر کنم، چگونه این فراق را تحمل نمایم، خاک بر سر دنیا بعد از شما….” فاطمه بانو آرام آرام زمزمه می‌کند و اشک می‌ریزد. فاطمه بانوی ده ساله چقدر شبیه مادرش زهرا شده است. آن زمان که پدر را بردند او شش‌هفت سال بیش نداشت و اکنون معلم قرآن خواهرانش و دیگر بانوان شهر شده است و پدر نیست که ببیند.

پ ن(1): سلطان نام ندیمه بانوست که نام او را در داستانی درباره بانو به نام به سپیدی یک رویا دیدم.
پ ن(2): ام احمد، مادر احمد‌بن موسی است، برادر امام رضاکه مرقدش در شیرازاست و معروف به شاهچراغ می‌باشد.
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
قسمت دوم: دختری که تمام پاسخ‌ها را می‌دانست

فاطمه بانو در اتاقی نشسته و به سر و صداهای بیرون گوش می‌دهد. عده‌ای مشغول صحبت با خادم امام هستند: “یعنی امام امروز تشریف نمی‌آورند؟ ما چه کنیم از راه دوری آمده‌ایم و امکان ماندن نداریم، از طرفی چشم امید جمع بسیاری از شیعیان به ماست که برگردیم و جواب سوالاتشان را از امام بگیریم؟”
خادم پاسخ می‌دهد:” همان طور که گفتم حضرت برای انجام امری به سفر رفته‌اند.”
استیصال و ناامیدی در چهره شیعیان پدیدار می‌شود و برخی از آنها بر روی زمین می‌نشینند؛ خستگی راه از یک طرف و ندیدن یار از طرف دیگر حالشان را ناخوش و خستگیشان را مضاعف کرده است.
خادم دلش می‌سوزد و پیشنهادی می‌دهد:” شما می‌توانید سوالاتتان را در برگه‌ای بنویسید و به من بدهید، سرورم که تشریف آوردند می‌دهم خدمتشان تا جوابهایتان را مرقوم بفرمایند و در اسرع وقت برایتان با پیکی ارسال می‌کنیم.”
بارقه‌ای از امید چهره شیعیان را روشن میکند. بزرگانشان می‌نشینند و سوالات را مفصل می‌نویسند و به دست خادم می‌دهند.
-"خوب ما باید راهی شویم، سلام ما را به حضرت برسانید و بگویید بینهایت مشتاق دیدارشان بودیم.”
خادم آنها را از رفتن باز می‌دارد و می‌گوید:” صبر کنید، شما میهمانان حضرت هستید و اگر سرورم بدانند که اینگونه تشنه و خسته راهی شده‌اید مرا سرزنش خواهند کرد. لختی بیاسایید تا برگردم.”
خادم برای آوردن وسایل پذیرایی به اندرونی می‌رود. فاطمه بانو نزد خادم میرود و می‌گوید:” آن برگه را بدهید ببینم.”
-"سوالاتی است که قرار است پدر بزرگوارتان پاسخ دهند.”
-"بله می‌دانم، آن را به من بده”
برگه را می‌گیرد و به اندرونی می‌رود.
لحظاتی بعد میهمانان آماده رفتن شده‌اند که دخترکی هفت‌هشت ساله با پوششی کامل در نهایت حجب و حیا خود را به آنها می‌رساند:” صبر کنید!”
سلام می‌کند و ورقه را به آنها می‌دهد:” این پاسخ سوالاتتان، همه را کامل شرح داده‌ام.”
بزرگشان که پیرمرد موی‌سپیدی است نگاهی به دخترک می‌اندازد و با ناباوری می‌گوید:” چه را شرح داده‌اید؟ شما که هستید؟”
-"من فاطمه بنت موسی‌بن جعفرم، اخت‌الرضا”
شیعیان با حیرت برگه را می‌گیرند و به دخترک که نه به بانویی نگاه می‌کنند.که حجب و حیا و فهم و شعور از چهره‌اش می‌بارد.
با خود فکر می‌کنند مگر می‌شود، این پرسشها را عالمان ما نتوانستند پاسخ بدهند چگونه ممکن است…..
بلاخره راهی می‌شوند. هنگام خروج از شهر یکی از آنان فریاد می‌زند:” آن سوار را ببینید! آیا سرورمان موسی‌بن‌جعفر نیست؟”
- بله خود حضرت هستند، برویم زیارتشان کنیم، خدا را شکر!
امام آنان را مورد محبّت و تفقد قرار می‌دهد. ماجرا را برای امام شرح می‌دهند و از نامه و اخت‌الرضا می‌گویند.
امام می‌فرمایند:” نامه را بدهید ببینم.” با دقت سوالات و پاسخ‌ها را مطالعه می‌کنند. لبخندی بر چهره مبارکشان نقش می‌بندد و سر را بلند می‌کنند واین جمله را سه بار تکرار می‌فرمایند:” فداها ابوها، فداها ابوها، فداها ابوها …..
ادامه دارد.
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
تولد یک رویا
قسمت اول
اول ماه ذی‌القعده، سال 173 هجری قمری، مدینه
بعد از تولد اولین فرزندش علی منتظر مانده بود تا چشمش به جمال دومین گل زیبای موسی‌بن‌جعفر روشن شود و این انتظار بیست‌و‌پنج سال به درازا کشیده بود و برایش به یک رویا مبدل شده بود و امروز بعد از آن همه سالهای چشم‌انتظاری، رویایش به تحقق پیوسته و دیدگانش به جمال زیبای کودک نازش روشن شده بود. شور و شادی و شعف تمام فضای خانه را پر کرده بود و مخصوصا برادر بزرگترکه تنها برادر تنی این نوزاد بود نمی‌توانست شادی خود را پنهان کند و این تنها به خاطر تولد کودکی معمولی نمی‌توانست باشد.
درب اتاق نجمه خاتون باز شد و همسر بزرگوارش داخل گردید. نجمه بانو خواست از جا برخیزد که به اشاره همسر نیمه‌خیز شده و نشست. امام کنار بستر نجمه خاتون نشست و خطاب به او گفت:” می‌بینی بانو دختری که مژده‌اش را به تو داده بودم. همان دختری که پدر بزرگوارم درباره او فرمود:” دختری از نسل من که فرزند توست، متولد خواهد شد که همنام مادرمان فاطمه است و شفاعتش دلیل برای ورود به بهشت"،(1) این همان دختر است.”
نجمه خاتون با لبخند به امام نگاه کرد:” سرورم نمی‌دانید که این نوزاد یک روزه چطور دلم را برده و مهرش به دل نشسته!”
امام فرمود:” این بی‌دلیل نیست نجمه بانو! این دختر آینده‌ای بس روشن دارد و برکات بی‌حد و اندازه‌ای به واسطه وجود این دخت گرانمایه به دوستداران دین و ولایت خواهد رسید.”
با شنیدن این سخنان نجمه بانو به چهره زیبای کودک خیره شد و دلش برای او غنج رفت.
امام کودک را در آغوش گرفت و زمزمه کرد: ” چقدر مرا یاد مادرم می‌اندازی فاطمه‌ام! “
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي
1- امام صادق(علیه‌السلام): زنى از فرزندان من در قم از دنیا مى رود که اسمش فاطمه دختر موسى (علیه السلام) است و به شفاعت او همه شیعیان من وارد بهشت مى شوند.
مستدرک الوسائل، میرزا حسین نوری، مؤسسه آل البیت (ع)، قم، چاپ اول، 1408ق، ج 1، ص 57، ح12196