طوباي محبت

بنام خدا
قسمت پنجم: خواهران بی‌تاب
مدینه 14 محرم سال 200 ه ق
فاطمه بانو و خواهرانش پیرامون ابوالحسن حلقه زده‌اند و چشمان مضطرب و گریان خود را آنی از آقا برنمی‌دارند، گویا می‌ترسند در همان یک لحظه او را از دست بدهند. برادر سعی می‌کند خواهرانش را آرام کند گرچه خود نیز نگران و پریشان به نظر می‌رسد و این اضطراب برای حال خود و رفتن اجباریش نیست بلکه بیشتر نگران حال برادران و خواهران و اقوام و شیعیان است که تنها ماوا و پناهشان علی‌بن‌موسی است و با وجود او دشمنان کمتر جرات تعرض و آزار به آنها را دارند.
یکی از خواهران می‌پرسد:” سرورم بعد از شما چه کسی در روضه نبوی بنشیند و پاسخ سوالات مردم و دانشمندان را بدهد؟”
دیگری بی‌تابتر و بی‌قرارتر می‌نالد:” مولای من! شما سرپرست و صاحب اختیار ما و شیعیانید، بعد از رفتنتان به کجا پناه ببریم؟”
آه از نهاد همه بلند می‌شود، بقیه اهل بیت نیز اکنون دور ابوالحسن جمع شده‌اند.
رقیه با چشمانی اشکبار به برادر نگاه می‌کند:” آقای من اگر مثل دفعه پیش به اینجا حمله کنند و شما نباشید چه بر سر ما خواهد آمد؟”
فاطمه بانو ولی بیشتر گویا نگران برادر است تا خود:” برادر جانم! دردتان به جان خواهر! شما نباید تنها به این سفر خطرناک بروید، اجازه بدهید ما هم با شما بیاییم، این طور خیالمان راحت‌تر است.
ابوالحسن سعی می‌کند آنها را آرام کند:” بله می‌دانم، این سفر خطرناک است و بی‌بازگشت، اما تقدیر الهی است و باید با رضا به آن تن داد. بعد از من در اینجا امور به دست احمد است و ایشان سرپرست و مراقب شمایند. به خدا توکل کنید و برادرتان را هم به خدا بسپارید.”
سپس ابوالحسن نگاه پرمحبّتش را به خواهر می‌دوزد:” اخت‌الرضا، فاطمه جان! هرگز آمدن شما با این شرایط به صلاح نیست، شما باید در مدینه بمانید. اکنون بروید و برای همه دعا کنید و برای برادرتان هم از خدا طلب صبر و رضا نمایید. بروید عزیزانم.”
همه با اندوه و اشک از کنار ابوالحسن پراکنده می‌شوند اما ابوالحسن خواهر را نگه می‌دارد:” بمان فاطمه کاری با شما دارم، نیمه شب آماده باش که برای آخرین باربه زیارت مرقد مادر برویم، سفارشاتی است که باید شما را در جریان آن قرار بدهم.”
اشک از چشمان فاطمه بانو سرازیر می‌شود:” حرف از وصیت نزنید برادرم! طاقت آن را ندارم.”
ابوالحسن دست را بر سر خواهر می‌نهد و دعایی را زمزمه می‌کند، گویا کربلا دوباره در حال تکرار است.
- “خواهرم، به عمه جانمان تاسی کن، چنین روزهایی در غم فراق جدمان چه می‌کشیده آن بانوی صبور محنت کشیده. خواهرم! خدا با ماست، حسبنا الله و نعم الوکیل، نعم المولی و نعم النصیر.
ادامه دارد
#به_قلم_طوبي

به نام خدا
این خاطره ای رو که میخوام براتون تعریف کنم چند سال پیش یکی از بستگانم برام تعریف کرد و البته خاطره اونه ولی چون خیلی بامزه بود براتون تعریف می کنم.
اولین سالی بود که مکلف شده بودم.خواهر بزرگم که چند سالی از من بزرگتر بود و لابد خودش رو خیلی از من در این زمینه باتجربه تر میدونست برایم از روزه می گفت: “ببین آجی روزه مثه نمازه نکنه یه و قت شیطون گولت بزنه روزت رو باطل کنیا! اگه یه وقت شیطون خواست گولت بزنه بسم الله بگو و فوت کن،خو آجی جونم؟”
از همه حرفهای خواهرم اون قسمت توی ذهنم موند که روزه مثل نمازه و این ذهنیت در ذهن کودکانه ام شکل گرفت که هر جه نماز رو باطل کنه روزه رو هم باطل می کنه و این شد سر آغاز اون روز سخت برای من.
آن روز علاوه بر نخوردن آب و غذا، دستشویی هم نرفتم چون فکر می کردم روزه رو باطل می کنه!!
خدا می دونه تا شب چی کشیدم!اگر برای همه روز اول روزه داریشون فقط کشیدن تشنگی و گرسنگی بود، برای من همراه با مصیبت دیگری بود که تا شب باید تحمل می کردم.تا شب چند بار خواستم برم ولی یاد حرفهای خواهرم افتادم و منصرف شدم. ?
بلاخره وقت افطار شد و سر سفره نشستیم، تا صدای اذان را شنیدم مثل جت خودم را به دستشویی رساندم.
وقتی برگشتم نفس راحتی کشیدم و مثل قهرمانان فاتح آماده خوردن افطار شدم. ?
مادرم با مهربانی نگاهم کرد و گفت: عزیزم، قبل از اذان برو دستشویی و وضویت را هم بگیر که مجبور نشی سر افطار بری.
با تعجب به مادرم خیره شدم:"خو اون جوری که روزم باطل میشه که!”
“چی؟!” این صدای متعجب مادرم بود. بقیه هم دست از خوردن کشیدند.
“خو مگه روزه مث نماز نیست؟ مگه برم دستشویی باطل نمیشه؟”
صدای خنده خواهر برادرام تو گوشم پیچید."آخی دخترم تو از سحر دستشویی نرفتی؟”
مادرم بغلم کرد. گریه ام گرفته بود ولی بعد صدای هق هق گریه ام به خنده تبدیل شد.
آن شب البته پدرم بعد افطار دستم رو گرفت و برد بیرون و برام یک عروسک خرید.عروسکی که هنوز دارمش و خاطره دختری رو برام زنده می کنه که با سن کمش برای اینکه دستور خدا رو اطاعت کنه از طبیعی ترین نیازش هم چشم پوشی کرد. ?

به قلم طوبي

بنام خدا
این قسمت: پاک‌کن
به بهانه امتحانات
گلنسا بانویی است مثل خود شما، هم مادر است هم همسر و هم دختر. طلبه‌ای است که زمانی دانشجو بوده و اکنون قصد دارد خاطراتش را با شما شریک شود. خاطراتی تلخ و شیرین و گاهی خند‌ه‌دار و یا اندکی هم غصه دار که همه‌اش الان قصه‌های زندگیش شده است.
این خاطره مربوط به سالها پیش است که گلنسا دانشجو بود. این شما و این داستان گلنسا.
گلنسا سال آخر مترجمی زبان انگلیسی است. ترم آخر اوست و اکنون فصل امتحانات است.
آن روز امتحان ادبیات تخصصی داشت و انصافا عجب امتحانی!
الامتحان و ما ادریک الامتحان!!
گلنسا جزء درس‌خوانهای دانشکده است ولی امتحان آن‌قدر سخت بود که پای او هم در گل بماند!
بازار تقلب البته مثل همیشه داغ بود، مخصوصا ذکور محترم که بدون تقلب روزگارشان نمی‌گذرد.
گلنسا اما در این فن ظریف و شریف(!) مهارتی نداشت، اما برای اولین بار احساس کرد باید از این فن (شریف!) بهره ببرد، چون احتمال افتادن درس قویا می‌رفت و باقی ماندن دو واحد از درس که خوب جای تامل داشت( مسلما خوانندگان فرهیخته گلنسا را درک می‌کنند!)
کنار صندلی گلنسا یک خانم چادری نشسته بود. گلنسا ورقه را مرور کرد، اگر فقط به دو، سه سوال دیگر بتواند پاسخ صحیح بدهد…..وضعیت را خووووب بررسی می‌کند. خدای من این صندلی بغل دستی….. اول فکر می‌کند از این مانکن‌های جلو مغازه‌ها‌ست ولی بعد که کمی دقت می‌کند می‌بیند که نه طفلی پسرک پلک می‌زند!!! الحق که امتحان سختی گرفته‌اند!ا امتحان که چه عرض کنم انتقام سختی گرفته‌اند!!
خوشبختانه کسی حواسش نیست، پس ماشه را می‌چکاند!
پاک‌کنش را به سمت دختر چادری دراز می‌کند و زیر لب می‌پرسد:” سوال 10″
دختر سر تکان می‌دهد که نمی‌دانم.
مجددا گلنسا:” 12″
دختر:"نمی‌دانم.” گلنسا با خود می‌گوید:” ای بابا پس تو چی می‌دونی،سوال بعدی: این امتحان چه درسیه؟!!”
چند لحظه بعد دختر پاک‌کن را پس می‌دهد و زیر لب می‌گوید:” 13″
عجب یک سوال من رو پاسخ نداده چه سریع پاتک می‌زنه!!” “
به آرامی جواب می‌دهد:” 3 یا 4″
ناگهان سایه‌ای بر روی ورقه‌اش می‌افتد. خدایا این دیگر از کجا پیدایش شد؟! قلبش مثل گنجشک اسیری تندتند می‌زند. مرد با خونسردی کارت دانشجویی او و دختر و پاک‌کن را می‌گیرد. دنیا جلو چشمان گلنسا تیره می‌شود.
بلاخره امتحانش تمام می‌شود و برای دادن ورقه می‌رود. به خانم مراقب جریان را می‌گوید و خانم مراقب می‌خندد:” عجب شانسی! این آقا ناظر مرکز است که گاهی به حوزه‌ها سر می‌زنند. با خودش صحبت کن، شاید کوتاه بیاید.”
چاره‌ای نیست، با خجالت جلو می‌رود:” ببخشید، باور کنین اهل این کارا نیستم، اصلا جوابها رو بلد هم نبودیم!”
” اِه، بلد هم نبودین؟ چشمم روشن، این پاک‌کن چیه؟! اسم رمزتونه؟؟؟ اسم عملیاتتون چیه؟!!”
گلنسا:"……..”
“عملیات تقلب با پاک‌کن! نه؟!”
گلنسا:"………”
ناظر حرفی می‌زند که تا آخر عمر احتمالا در ذهن گلنسا باقی خواهد ماند:” شما دیگه چرا؟ این کار از همه زشته، ولی از شما که یه خانم چادری هستین…….
سالها از ان روز گذشته و اکنون گلنسا مترجمی کمی تا قسمتی حرفه‌ای (!) شده است اما هنوز آن پاک‌کن را نگه داشته تا آن موضوع از ذهنش پاک نشود: کار زشت، زشت است ولی از شما ……
امام صادق(ع) می‌فرماید: «کونوا لنازینا ولاتکونوا علینا شیناً، قولوا للناس حسنا و احفظوا السنتکم و کفوا عن الفضول و قبح القول” ” شما (شیعیان) زینت ما باشید نه باعث ملامت و سرزنش ما، با مردم نیکو سخن بگویید، و زبانتان را حفظ کنید و از زیاده روی و زشت گویی بازدارید.”
شما چی فکر می‌کنین؟
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
قولی که چقدر زود فراموش می‌کنیم!
مادر نگاهی به ساعت می‌کند، یکربع بیشتر به افطار نمانده. کمی هول می‌شود:” ای داد بیداد، هنوز کلی کار دارم.” قرار است پسر و عروسش هم برای افطار به خانه آنها بیایند و او تنها و خسته مشغول آماده کردن سفره افطار است. همسرش مشغول صحبت با تلفن است و دخترش از دانشگاه هنوز برنگشته و پسر کوچکتر هم سرش به موبایل گرم است. با خود زمزمه می کند: “هیچ کس به فکر من نیست، مگر من روزه نیستم؟ یعنی نباید با خودشون بگن این بنده خدا هم کمک می‌خواد چقدر بی‌فکرن!”
بلاخره سفره افطار را می‌اندازد، همسر و پسرش هم می‌آیند و همزمان زنگ خانه هم به صدا در می‌آید، پسر و عروس و دخترش با هم می رسند. جواب سلام آنها را با دلخوری می‌دهد. عروسش جلو می آید:” مادر کاری هست من انجام بدم؟”
” نه عزیزم، شما فقط اذان رو بگو.” پسر کوچک می خندد.
عروس از لحن نیشدار او جا می‌خورد و به همسرش نگاه می‌کند. پسر کوچکش جلو می‌آید:” مامان پارچ شربتو بده من ببرم.” با لج دست او را پس می‌زند:” نمی‌خواد اون موقع که باید می‌اومدی نیومدی، حالا دیگه برو سر سفره بشین!”
هنوز دلش خنک نشده! نگاهی به همسرش می‌کند:” تلفن نسوخت این قدر حرف زدی! اسم ما خانما بد در رفته!”
سر سفره افطار سکوت سنگینی حکمفرما می شود. پدر امّا این سنگینی را می‌شکند:” بچه ها مامان امروز خیلی خست‌ست ببخشید قصدی نداشت، وگرنه خودتون می‌دونید از هیچ چیز به اندازه کنار شما بودن خوشحال نمی‌شه.” پسر به آرامی می‌گوید:” ببخشید ما دیر رسیدیم ترافیک خیلی سنگین بود….”
دیگر چیزی نمی‌شنود. از رفتار خود پشیمان است.” خدایا! این من نبودم که دیشب به خدا قول دادم قلب امام زمانم را نرنجانم؟ وقتی ندای “بالحجة” را با چشمانی اشکبار زمزمه کردم به خود گفتم دیگر امام زمانم را اذیت نخواهم کرد. این چه رفتاری بود، دل همه را شکستم!”
عارف واصل حاج اسماعیل دولابی می فرماید:” برای شناسایی* امام زمان *عجل الله تعالی فرجه الشریف ان شاالله از در خانه ات شروع کن، اوّل بچه ات، همسرت، همسایه های خوب اگر داری، آنها را بشناس، آن وقت خدا برکت می‌دهد و امامت را می‌شناسی. والّا نمی‌شود که آدم اینها را پایمال کند، لگد کند و او(امام زمان) را بشناسد!”
گاهی واقعا اطرافیانمان نمی‌دانند رفتار آنها آزاردهنده است، بجای نیش زبان زدن و رنجاندن، مستقیما خواسته‌های خود را مطرح کنیم.

“دیلی میرور” این عکس رو به عنوان زیباترین و امیدبخش ترین خنده از دختربچه تازه متولد شده‌ای منتشر کرده که بخاطر تولد زودرس تحت مراقبته
??
بخند که جهانی بخندد به خنده تو         بمان که قلبی بتپد به قلب تپنده تو
چه کرده‌ای ای نازنین نگار بی‌همتا        که چشم همه خیره بر چشم بنده تو
تقدیم به زهرا

به قلم طوبی