طوباي محبت

بسم رب الحسین

بوی اسپند در خانه پیچید و صدای صلوات بلند شد: اللهم صل علی محمد و آل محمد. استکان های چای پر آمدند و خالی رفتند، اما او چشمش به آیفون بود و نگاهش به ساعت دیواری بزرگ قهوه ای و پاندولهایش که مثل نگاه او می‌رفتند و می‌آمدند. با صدایی که خودش هم نشنید، گفت: چرا نمیاد دیگه؟ ملوک خانم سر دردودلش با همسایه‌ها باز شده بود از دوری پسر سربازش می‌نالید که الان دوماهی است نیامده و در شهر غریب معلوم نیست چه می‌کند. گاهی هم به او نگاه می‌کرد و منتظر حرفی و جوابی، او هم سری تکان می داد تا بنده خدا فکر کند گوش می دهد و نگاهی می کرد به دستمال سفید دست او، که هی به طرف صورتش می رفت و خیس می شد و دوباره پایین می آمد. ترمزِ قطار کلمات او با صدای هماخانم کشیده شد: صاحبخونه، خانمتون نمیاد؟ پنجره را باز کرد و سرش را جلو کشید تا سر کوچه را هم ببیند. نسیم پرچمِ سیاه سردر خانه را نوازش می‌کرد و در را به روی میهمانان بازتر. دختر جوان، همسایه جدید سر کوچه، نگاهی به او کرد، لب هایش تکان خورد و بعد صدایش بالا رفت: ای اهل حرم، میر و علمدار نیامد. سه چهار نفر جواب دادند: علمدار نیامد، علمدار نیامد. و دوباره گفت: سقای حسین سید و سالار نیامد و این بار همه اتاق جوابش را دادند، نفس کوتاهی کشید: دمش گرم، اما مگه تا چن دقیقه میشه همه رو نگه داشت، آقاجون مجلس خودتونه… چکار کنم، روز اولش این باشه… دست برد و قطره اشک گوشه چشمش را قبل از اینکه سر بخورد، پاک کرد. - آرام دل و دیده و آرامش جان کو؟ آیینه‌ی عشق از پی دیدار نیامد. -علمدار نیامد، علمدار نیامد. رفت بیرون توی راهرو و شماره را گرفت و گوشی را گذاشت کنار گوشش: بوووووق… بووووووووق… بوووووق. نوحه تمام شده بود و این بار زهرا خانم سرغصه‌های دلش باز شده بود. هما خانم با اَبروهای در هم آمد کنارش: اگه خبر داده نمیاد، من برما، کار دارم بخدا، ای بابا…نمیاد پس؟ شماره این خانم را دخترش داده بود، اهل اینجاها نبود، حتماً مسیر را گم کرده است. بی هوا گفت: میگم حالا که خانم نیومده، یه زیارت عاشورا بخونیم با صدلعن و سلامش، بیست نفری هستیم دیگه، هر نفر پنج تا بخونه، بقیم آروم تکرار کنن. اگه وسطشم خانوم اومد، بقیه‌شو خونه می‌خونیم. کتابهای دعا از روی اُپن آشپزخانه، دست به دست شدند. هما خانم هم نشست. - دخترم، ماشاءالله صدای خوبیم دارین، شما بفرمایید. - اللهم صل علی محمد و آل محمد، السلام علیک یا اباعبدالله… نشست کنار بقیه، مثل بقیه مهمان ها. به لعن‌ها رسیدند و همه زمزمه کردند: اللهم العن اول ظالم ظلم حق محمد و آل محمد…. قطرات اشک پایین می آمدند و کتابهای دعا خیس می شدند. دست‌ها روی سینه‌ رفت و قلبها به تپش افتاد: السلام علیک یا ابا عبدالله و علی الارواح التی….. پرده اشک جلو چشمانش را گرفته بود، دیگر همه ساعت ها محو شده بود. سر از سجده که برداشت، صدایی ناآشنا گفت: قبول باشه. -اِه سلام، شما کی اومدین؟ چرا هیچی نگفتین؟ لبخندی به لب خانم نشست: گفتم که… قبول باشه. - بر خاتم انبیاء محمد مصطفی صلوات، تا صلوات به اتمام برسد، راهنمایی کرد: بفرمایید از اون طرف، اون صندلی، بلندگوم کنارشه، روشنه…

به قلم طوبی

به نام خدا

مهربانی به همین سادگی است!

مهربانی یعنی وقتی همسرت به مسافرت رفته و تنهایی، دوستت بی‌آنکه از او بخواهی، می‌آید که شب را تنها نمانی.

مهربانی یعنی وقتی نیمه شب از خواب بیدار می‌شوی، عِطر مناجات دوستت، فضای خانه‌ات را معطر کرده و نور سبز سجاده‌اش، خانه‌ات را روشن ساخته.

مهربانی یعنی همسرت که فقط یک روز به سفر رفته، از حال تو غافل نمی‌ماند و هر از گاهی زنگ تلفنش، لبخند به لبت می‌آورد.

مهربانی یعنی با صدای زنگ تلفن دوستی از خواب بیدار می‌شوی که سالهاست بُعد مکانی شما را از هم دور کرده و حالا بعد از مدتها اوست که با مهربانی به دیدار تو آمده.

مهربانی یعنی وقتی فهمیدی پدرش به رحمت خدا رفته با چشمان تر، می‌گویی که برایش امروز یک سوره از قرآن خواهی خواند.

مهربانی یعنی که دوستت، محبت تو را با محبتی افزونتر پاسخ داده و می‌گوید که برای مادر از دست رفته تو دو سوره خواهد خواند.

مهربانی یعنی به خانه پدر می‌روی و خانه‌اش را رفت‌و‌روب می‌کنی و گل لبخند بر لبش می‌نشانی.

مهربانی یعنی پدر تو را با یک سبد گلابی و یک سبد دعای خیر راهی می‌کند.

مهربانی یعنی در کوچه خانه پدری یک گلابی به دختری می‌دهی که عاقل است و همگان به خطا او را شیرین عقل می‌پندارند.

مهربانی یعنی آن دختر که عشقش را نثار همه نمی‌کند با گل لبخندی، دریچه قلبش را به روی تو می‌گشاید.

مهربانی یعنی وقتی دوستی در همین خانه‌های کوچک مجازی به دیدارت آمده، به پاسخ مهربانیش با شوق به دیدارش می‌شتابی.

آخرین اسم خداوند در دعای زیبای جوشن کبیر “حافظا لا یغفل” است، یعنی حافظی که غفلت نمی‌کند، بیایید از مهربانیهای ساده غفلت نکنیم.

مهربانی به همین سادگی‌ست،

مهربان باشیم….

به قلم طوبی

به نام خدا

بهمن ماه سال گذشته، جهت خرید یک عدد خودرو ساینا از شرکت سایپا، ثبت نام کردیم. خودرو را آن زمان سایپا حدود 44 میلیون تومان قیمت گذاری کرده بود. زمان تحویل مرداد ماه سال بعد به قیمت روز، با احتساب سود هفده درصد برای سپرده 20 میلیونی و استرداد پول درصورت انصراف، یک ماه بعد از زمان انصراف تعیین گشته بود.

سرتان را درد نیاورم، نیمه مرداد از نمایندگی زنگ زدند که قرار داد تحویل آماده است و جهت ریختن بقیه پول مراجعه کنید. به نظر شما سایپا قیمت خودرو را چند تعیین کرده باشد خوب است؟ 56 میلیون ناقابل!

یعنی در فاصله شش ماه سایپای کمی تا قسمتی محترم 12 میلیون روی قیمت این تکه حلبی گذاشته بود!

از آن جالبتر اینکه قیمت شرکت با بازار فرقی نداشت. به نظر شما ما مغز… خورده بودیم که شش ماه پول بی‌زبانمان را در حلقوم این از خدا با خبران(!)  بریزیم تا الان خودرو را به قیمت بازار بخریم؟؟!

باز هم از همه اینها جالبتر اینکه وقتی به این نتیجه رسیدیم که انصراف دهیم کارمند محترمه در حالی که ناخنهای بلند لاک‌زده‌اش را به رخ ما می‌کشید ورقه انصراف را جلوی بنده گذاشت و گفت: لازمه بدونین پولتون تا 4 ماه آینده بهتون برمی‌گرده! بعد وقتی چشمان پرسشگر مرا دید به ورقه اشاره کرد و گفت: قانون جدیده!

با حیرت به ورقه نگاه کردم و مشاهده بنمودم که بله! دوستان نازنین سایپایی روی عدد یک ماه را با خودکار خط کشیده و آن را به 4 ماه مبدل کرده‌اند! واقعا پس دادن پول ما 4 ماه زمان نیاز داشت؟!

رو به بانوی محترمه کردم و گفتم: انصافا اینجا اگر سر گردنه نیست، پس کجاست؟!

واقعا کجاست؟؟!

بنام خدا

در این زمانه قحط‌الرجالیون اگر چشمت به رجلی سیاسی از مسئولین محترم بیفتد که خواب ندارد برای حل مشکلات مردم و القصه روز و شب نمی‌شناسد برای غصه‌های خلق الله، گل از گلت می‌شکفد و دلت بسان غنچه رز بهاری از شادی می‌خندد.

بععععله، فکر نکنید که اینجانبه افسانه می‌بافم برایتان، نخیر فی‌الواقع یکی از اقوام ما که مسئولیتی برعهده دارند از قضا این‌گونه هستند که خدا خیرشان دهد.

اما بشنوید از دل همسر محترمه ایشان که چند وقت پیش با هم تماسی تلفنی داشتیم و بعد از حال و احوالهای معمول حال همسر گرامی را پرسیدم و ایشان پاسخ داد که: …. مارکو رو میگید؟ کجا می‌خوان باشن؟ طبق معمول در سفر. از تعبیر … مارکو خنده‌ام گرفت و گفتم: خوب عزیزم شما هم گاهی باهاش برو سفر.

خنده تلخی کرد که: ای بابا سفرهای ایشان همه به مناطق کپرنشین و محروم و مرز نشینه، کجا برم من باهاش؟

یادمان افتاد سفرهای بعضی مسئولین گرامی به کیش و قشم و خارج و….برای حل مشکلات خلق‌الله البته!

و باز پرسیدم: مشکل آب منزلتون حل شد؟ جواب داد: نه بابا اون که حل نمیشه، آپارتمان عهد قجر اونم طبقه آخر آب نمی‌رسه بهمون.

راست می‌گفت، بندگان خدا در آپارتمانی زندگی می‌کنند که از هر طرفش بوی الرحمن می‌آید از بس قدیمی ست با هزار مشکل دیده و نادیده؛ و باز یادمان افتاد خانه‌های ویلایی بعضی از مسئولین طفلکی‌مان در بهترین نقاط تهران را(البته اجبارا بخاطر مسائل امنیتی)، که چقدر ما مردم قدرناشناسیم و به این بندگان خدا که روز از شب نمی‌شناسند برای حل مشکلات جامعه، الکی پیله می‌کنیم(بابا ویلای چند هزار میلیاردی در لواسان که این حرفها را ندارد)!!

دوباره پرسیدم: پسرتون چطوره؟ خوبه حالش؟

گفت: با مدرسه رفته سیستان و بلوچستان، اردوی جهادی.

-آخی، خدا حفظش کنه و یادمان افتاد از آقازاده‌های بعضی مسئولین که در بلاد کفر مشغول جهاد اکبر هستند و از این قبیل!

علی‌ای‌حال، غرض اینکه چنین مسئولینی البته ولایت مدار و گوش به فرمان رهبر وجود دارند، گرچه اندکند ولی هستند.

نوشتم تا قدردانی کرده باشم از این برادر ایثارگر و فداکار که عمر و وقت خود را برای این مردم گذاشته بدون هیچ چشم‌داشتی و بقیه مسئولینی که عملکردی مشابه دارند.

دست علی به همراهت برادر…..مارکو!

پ ن: اسم ایشان را نیاوردم چون اجازه نداشتم.