طوباي محبت

به نام خدا

مهربانی به همین سادگی است!

مهربانی یعنی وقتی همسرت به مسافرت رفته و تنهایی، دوستت بی‌آنکه از او بخواهی، می‌آید که شب را تنها نمانی.

مهربانی یعنی وقتی نیمه شب از خواب بیدار می‌شوی، عِطر مناجات دوستت، فضای خانه‌ات را معطر کرده و نور سبز سجاده‌اش، خانه‌ات را روشن ساخته.

مهربانی یعنی همسرت که فقط یک روز به سفر رفته، از حال تو غافل نمی‌ماند و هر از گاهی زنگ تلفنش، لبخند به لبت می‌آورد.

مهربانی یعنی با صدای زنگ تلفن دوستی از خواب بیدار می‌شوی که سالهاست بُعد مکانی شما را از هم دور کرده و حالا بعد از مدتها اوست که با مهربانی به دیدار تو آمده.

مهربانی یعنی وقتی فهمیدی پدرش به رحمت خدا رفته با چشمان تر، می‌گویی که برایش امروز یک سوره از قرآن خواهی خواند.

مهربانی یعنی که دوستت، محبت تو را با محبتی افزونتر پاسخ داده و می‌گوید که برای مادر از دست رفته تو دو سوره خواهد خواند.

مهربانی یعنی به خانه پدر می‌روی و خانه‌اش را رفت‌و‌روب می‌کنی و گل لبخند بر لبش می‌نشانی.

مهربانی یعنی پدر تو را با یک سبد گلابی و یک سبد دعای خیر راهی می‌کند.

مهربانی یعنی در کوچه خانه پدری یک گلابی به دختری می‌دهی که عاقل است و همگان به خطا او را شیرین عقل می‌پندارند.

مهربانی یعنی آن دختر که عشقش را نثار همه نمی‌کند با گل لبخندی، دریچه قلبش را به روی تو می‌گشاید.

مهربانی یعنی وقتی دوستی در همین خانه‌های کوچک مجازی به دیدارت آمده، به پاسخ مهربانیش با شوق به دیدارش می‌شتابی.

آخرین اسم خداوند در دعای زیبای جوشن کبیر “حافظا لا یغفل” است، یعنی حافظی که غفلت نمی‌کند، بیایید از مهربانیهای ساده غفلت نکنیم.

مهربانی به همین سادگی‌ست،

مهربان باشیم….

به قلم طوبی