طوباي محبت

به نام خدا

فنجانی از چای غصه را سر می‌کشد.

چشمهایش را به درِ ناامیدی می‌دوزد

و سرش را به دیوارِ تنهایی تکیه می‌دهد

قطره اشکی از بغضِ دلش سرریز می‌شود

و گونه سرد و چروکِ روزگارش را تر می‌کند

پنج‌شنبه و جمعه دیگری هم گذشت

و خبری از بی‌خبران نشد…

برای *پدرم*

به قلم طوبی