طوباي محبت

در آبعلی کسی بود، داش بود، زارع بود و پدرش ثروتمند. خیلی طایفه‌پرست و کارگشا بود.
او را دوست داشتم ولی افعال و کردارش مرتب نبود. هر موقع به او برمی‌خوردم سلام می‌کردم اما این‌طور نبود که وقتی دلم برایش تنگ شود و به خانه‌اش بروم. به آبعلی رفته بودم کسی را ببینم خواستم کمی قدم بزنم او هم مرا دید. به من گفت: ” برویم چایی بخوریم.” قبول کردم.
از من پرسید: “این جهنم چیست من قبول ندارم و خیلی به دلم نمی‌چسبد که خدا ما را آفریده باشد که به جهنم ببرد. البته اگر کسی آن را برایم واضح کند باور می‌کنم.”
به او گفتم:"جهنم چیزی نیست که آدم بخواهد تعریف کند خیلی شلوغ است به یک حساب همه در آن هستند.” مثل این است که اهل جهنم را بپرسند جهنم چیست. البته این جمله اخیر را به او نگفتم. دارم بین خودمان می‌گویم. گفتم:"شما نزول‌خوری را دیده‌ای که یا پولش را زود آورده‌اند ولی مشتری ندارد که دوباره آن را به او بدهد یا مشتری برای پولش هست و موعدش رسیده اما فرد بدهکار پول ندارد که آن را پس بدهد و او مرتب به بدهکار سقلمه می‌زند که چرا پول را نمی‌آوری یا حتی موعدش هم نرسیده اما چون مشتری دارد به بدهکار می‌گوید پول را زود تهیه کن؟ اگر کسی او را ببیند که چگونه دارد هَل‌هَل می‌زند و جلوی دهانش برود به نظرم آنجا بخاری از جهنم پیدا شود.”
گفت:” دیگر نمی‌خواهد بگویی.” چون ملّاک بود گویا به این گونه آدمها زیاد برخورده بود.

مجالس حاج اسماعیل دولابی ج ۳

به نام الله

دو سه روزي است كه لطيفه‌اي بين دوستان مي‌چرخد:  ويروس كرونا تا 7 ارديبهشت در جهان جولان خواهد داد و 10 ارديبهشت هم قرار است طبق محاسبات ناسا  شهابسنگي عظيم از كنار زمين عبور كند كه احتمال برخورد هم منتفي نيست. از 7 ارديبهشت تا 10 ارديبهشت هم آف داده شده كه استراحت كنيم:)

البته موضوع شهابسنگ واقعي است( اگر به اطلاعات ناسا اعتماد كنيم)، اما حرفها و حديثها تا حدي بار طنز و شوخي به خود گرفته است. اما اين موضوع بهانه‌اي شد تا مطلب جالبي از سخنان اميرالمومنين و واگويي ساده اما عميق آن را از زبان عارف واصل حاج اسماعيل دولابي(رحمة‌الله‌عليه) در اينجا بياورم. مطلب زيبا و عميق است. خواندنش را از دست ندهيد. كمي هم طولاني است، اما به خواندنش مي‌ارزد. حوصله كنيد:)
“الدنيا داربالبلاء محفوفه” اين دنيا خانه‌اي است كه از بلا به آن ملافه‌ها پيچيده‌اند. هر ملافه‌اي كه باز مي‌شود زيرش دوباره بلا خوابيده است. نان آدم كم و زياد مي‌شود يكي حرف سرد به آدم ميزند، يك روز هوا گرم است يك روز سرد است يك روز لاغر هستم يك روز مريض هستم يك روز سالمم.
“ان الدنيا ليست بدار قرار دنيا دار بيقراري است والاخرة دارالقرار.” دار يعني منزل. همين الان هم اگر توجهت به دنيا برود اينجا بيقرار مي‌شوي بلند مي‌شوي و مي‌روي: بچه ام چطور است؟ خودم چطورم؟ آن يكي چطور است؟ اگر از دنيا غافل باشي اين جا دار قرار است. دار آخرت است.
حضرت امير مي‌فرمايد: “مرگ از همه طرف شما را نشانه قرار داده است روزي از عمر به فردا نمي‌رسد مگر به بهاي نابودي امروز. دريغا اگر ستايش و نيايش امروز را به فردا واگذاريم. اي مردم انواع گوناگون مرگها شما را -و بنده و همه را- هدف و نشانه قرار داده است. نوشيدن هرجرعه آبي با سرفه‌اي و آب جستني در گلو همراه است.” وقتي مي‌روي يك خرده آب بخوري يكباره مي‌بيني سرفه گلو را گرفت. سه تا سرفه هم كه بخورد آدم افتاده است. بايد كولش كنند و به مريض خانه ببرند “و در ميان هر لقمه اي موت… با رسيدن هر نعمتي نعمت ديگري از دست مي‌رود.” هر نعمتي را مي‌خواهيم تلاش كنيم به دست آوريم يكي ديگر از دستمان مي‌رود. اصلا مثل اين است كه اگر وول بخوريم ضرر مي‌كنيم، يعني منزل اين شهر اينطور است.
اين كلمات خيلي قشنگ آدم را راحت مي‌كند. يعني مي‌خواهد بگويد كه از مال دنيا يك قران، يك دانه، يك شاهي، لقمه‌اي، جرعه آبي و ناني همراهت نيست. چون تا اولي نرود دومي را نمي‌خوري تا وقتي طعام اولي را كه خورده‌اي، خاصيت و لذتش در تو هست خودت ميل به دومي نمي‌كني.
اينها را علي(عليه‌السلام) دارد مي‌گويدخيلي واضح است اما نه! واضح است براي كسي كه تفكر كند.

“نشانه‌هاي نوين در وجودش ظاهر نمي‌گردد جز اينكه آثار و علائم پيشين در وي كشته شود. شاديش به غم مبدل نمي‌شود مگر اينكه جواني و شادابي را به كهولت وسستي سودا كند.” جوان بود و قوه بدن داشت، كم كم پير مي‌شود، بدن سست مي‌شود و پادرد و دل درد مي‌آيد و آهسته آهسته پايين مي‌آييم."همچون كشتزاري كه بايد آنچه در آن كاشته‌اند بدروند تا بتوانند دگربار دانه در آن بكارند.” ….اين قاعده است. تا آخر همين است؛ اگر تجارتي، زراعتي، يا هركار ديگري كه مي‌كني بايد ابتدا قبلي را درو كني و برداري آن وقت به سلامتي دفعه دوم باز جايش بكاري ، كار نداشته باش كه در كدام كلاس هستي قاعده اش اين است كه اول زراعت اين كلاس را كه الان در آن هستي برداري.

پ ن: نهج‌البلاغه خطبه 145 و 226

يك ديزي گوشت را كه بار مي‌كنند اين ديزي گاهي داغ مي‌شود و گاهي خنك مي‌شود. بعد از بيست و چهار ساعت يا دوازده ساعت مي‌پزد، اما همان گوشت در ديگ زودپز يك ساعته مي‌پزد. بگوببينم در اين يك ساعت چه به آن گوشت مي‌گذرد كه مي‌پزد؟ درش را بسته‌اند، بخارش خارج نمي‌شود. صدايش بي‌صداست. لذا مي‌بيني كه چقدر زود مي‌پزد. حزن و اندوهي كه در قلب ايجاد مي‌شود، مثل ديگ زودپز است. هر چركي از گناه و غفلت و جهل را از بين مي‌برد.البته شيعيان گناه ندارند بلكه جانشان از دوري، گردوغبار گرفته است. يك ساعت حزن، همه را پاك مي‌كند. حزن جوري است كه صاحبش نم پس نمي‌دهد.

طوباي محبت ج6

به نام خدا

يك روز در بيابان يك دسته اسكناس ده تومني مي‌شمردم. در بيابان و صحرا كسي نبود اما يك جواني مثل اينكه اسكناسها را ديده بود و چون احتياج داشت كمي نزديك آمد. من هم كه مشغول شمردن بودم بجاي آنكه يك اسكناس به او بدهم برايش پرت كردم.

شما هم اگر بودي شايد همين كار را مي‌كردي. اگر جلوي من بيندازي برمي‌دارم. اما به آن جوان برخورد چون برداشت و به طرف من پرتاب كرد و گفت برو براي بابايت ختم بگير!

من را مي‌گويي اول با خودم گفتم چه جوان بي‌ادبي! اما بعد ديدم قشنگ گفت. خوب معلوم است به دستش كه ندادم هيچ، تازه برايش پرت كردم. او هم به من گفت برو براي بابايت ختم بگير. حالا باباي من هم زنده بود. ديدم چه قشنگ زد.

بعضي حرفها كه سرنخ گفته مي‌شود خيلي خوب به اشخاص مي‌خورد. هميشه هم كار خداست. يك تيري از غيب از يك جايي مي‌آيد و به آدم مي‌خورد و حال آدم را جا مي‌آورد. حتي آدم نمي‌تواند آن را به كسي نسبت دهد كه ببين فلان فلان شده چه حرف بدي زد! من بدكاري كردم كه اسكناس را پرت كردم. پس كار خوب را از روي ترحم نكنيد.

طوباي محبت ج 4

به نام الله

مبادا جایی بگویید مردم بَدند. به شما چه مربوط است که بدند، شما که خوبی با آنها باش؛ آنها همه خوب می‌شوند، زیرا با آنها قاطی می‌شوی. تو یک جنسی هستی که خودت نمیدانی چقدر خوشگلی، زیبایی، قاطی شوی همه خوشگل می‌شوند.من این را قول می‌دهم. الان یک دوست نداری که به تو سلام کند، با مردم قاطی شو؛ همه‌اش سلام می‌شود. اگر چهل سال بگردی و بخواهی که کسی عاشق توبشود، خبری از آن نیست.

این دندان را بکن!

با مردم عاشق و معشوق قاطی شو؛ آن وقت ببین که چه خبرهاست. این او را و او این را می‌بوسد. این جیب آن را و آن جیب این را می‌زند. بگذارید همه جای داستان را بگویم، پس انتظار دارید فقط آنجا را که قشنگ است بگویم؟

خیلی رو دارید!

انتظار دارید که عاشق باشید و عاشقتان باشند،آیا جای خوبش باشند و جای بدش نباشند که جبیتان را بزنند؟!

تمام خلق اولین و آخرین، زیر سایه محمّد(صلی‌الله‌علیه‌وآله)است.

فرمود: ان کنتم تحبون الله اگر خدا را دوست دارید فاتبعونی فرمان مرا ببرید تا یحببکم الله.

آن وقت مثل خودم، همان طور که دوستتان دارم، خدا هم که بالاسر همه است همه را با هم دوست می‌دارد.

ولادت خورشیدعالم امکان حضرت محمد مصطفی (صلی‌الله‌علیه‌وآله)مبارک!

طوبای محبت ج4

به نام خدا

باد وقتی می‌وزد درخت را قرص می‌کند نه اینکه آن را بکَنَد. لذا کمرت را قرص ببند و شک را ندیده و نشنیده بگیر و راحت سرپای خود بایست. فطرت تو کتاب توست. اقرا کتابک. کتاب خودت را بخوان. خلقت کرده است. پدر و مادرت را نگاه کن. نگاه کردن به جمال مادرت عبادت است. فرمان مادرت را ببر، ببین که چه بر سر تو خواهد آمد. هر چه مادرت سختگیر باشد، فرمانش را ببر. اگر مادرت تند باشد، فرمان بردن از او اثرش بیشتر است. فرمان مادرِ خوش‌اخلاق را که همه می‌برند. اگر به غریبه هم بگوید اینجا بیا، خواهد گفت خانم چه می‌گویید، چشم. کارش را رها می‌کند و بار او را برمی‌دارد و یا راه او را باز می‌کند. اگر مادر و پدر تندی دارید تا فرمان او را بردید آن وقت می‌فهمید چه کرده‌اید. خداوند متعال نشانت خواهد داد که ببین چه کرده‌ای، کار بزرگان را انجام داده‌ای، با ما رفیق و انیس و مونس شدی.

طوبای محبّت،ج 3 ص 163

به نام خدا

اگر اهل عبرت باشید هم لذّت دنیا را می‌برید و هم لذّت آخرت را. وقتی اهل عبرت هستید اگر کسی را نگاه می‌کنید، بدی‌اش را بدی می‌بینید و حُسنش را حُسن می‌بینید. وقتی شخصی را یا فضایی را دیدی، حسنش را برای خودت بهره برمی‌داری که مثلا این چه قشنگ راه می‌رود من هم همین جور راه بروم که خلق خدا را اذیّت نکنم. یا اگر آن شخص کار بدی کرد می‌گویی خدایا من به تو پناه می‌برم، عجب کار بدی کرده است. حالا دیدی هر دو را عبرت گرفتی؟

طوبای محبّت ج 6

به نام خدا

یک بار که مهمان آمد، صاحب‌خانه غذا تعارف کرد. گفت سیرم. صاحب‌خانه گفت حالا دو لقمه بخور. مهمان هم دست به کار شد. خوب می دانی لقمه صاحب‌خانه خیلی لذیذ است! خدا پدرش را بیامرزد که خودِ صاحب‌خانه را نخورد! لقمه لقمه، خورد و خورد. صاحب‌خانه رفت سهم زن و بچه‌اش را هم آورد. با اینکه مهمان سیر بود همه را خورد! بلاخره یکی از بچه ها به گریه افتاد. صاحب‌خانه به پستو رفت و با زنش دعوا کرد و گفت این بچه را آرام کن؛ بعد چند وقت مهمان آمده آن وقت تو این طوری می‌کنی؟ زن گفت خوب چه کار کنم بچه غذا می‌خواهد و چیزی هم نیست. گفت پس غذا را چه کردی؟ گفت همه را برای مهمان بردی و خورد. گفت پس به بچه بگو اگر گریه کنی تو را هم به مهمان میدهم تا بخورد! سیری این جور است.

دستگاه خدا خیلی بُخور دارد. چون به خدا و صاحب‌خانه راه پیدا کرد‌ه‌اند و دوستند؛ دائم می‌خورند. حتی خودِ آدم را می‌خورند! بنده یک وقت در روایات نگاه کردم دیدم عیب ندارد که آدم بگوید محبّت آدم را می‌گیرد و ضبط میکند و می‌خورد؛ آیا نمی‌دانستی؟ نمی‌دانی همه فانی امیرالمومنین می‌شویم؟ او غذای دنیا را نمی‌خورد اما می‌دانی محبّت را و دوست خودش را چقدر دوست داشت؟

علی در مدینه بود سلمان در کجا؟ آن طرف بغداد. وقتی می‌خواست بمیرد پایش را دراز کرده بود، بلند شد، ایستاد و به امیرالمومنین سلام کرد؛ بعد گرفت خوابید. همان موقع امیرالمومنین هم در مدینه بلند شد و روی منبر گفت السلام علیک یا ولی الله.

آری عزیز من! این‌طور است. علی دوستش را خیلی دوست دارد.

طوبای محبّت ج 4 ص 128