طوباي محبت

بنام خدا

در قم دوست طلبه‌ای دارم. میگفت یک شب حرم حضرت معصومه(سلام‌الله‌علیها) رفته بودم دیدم جوانی بعد از زیارت نشسته است و می‌خواهند در را ببندند. پرسیدم چرا اینجا نشسته‌ای؟ گفت جایی ندارم بروم. گفتم بیا منزل ما برویم. گفت بسم الله الرحمن الرحیم و راه افتاد. خیلی حرف‌شنو بود. تا گفتم، گفت بسم الله. بعد از آن هر چه گفتم بسم الله بلد بود. دم در حیاط گفتم بفرما گفت بسم الله الرحمن الرحیم. گفتم بفرما در اتاق بنشین گفت بسم الله الرحمن الرحیم. سفره را پهن کردم گفتم شام بخور گفت بسم الله الرحمن الرحیم. رختخواب انداختم گفتم بخواب گفت بسم الله الرحمن الرحیم. هر چه گفتم بسم الله گفت!

شب عید بود. دوستم این را گفت و رفقا خندیدند. تعریف می‌کرد که گفتم  آیا زیارت نامه بخوانم؟ گفت بسم الله الرحمن الرحیم. صبح که بیدار شد صبحانه آوردم و گفتم بفرما گفت بسم الله الرحمن الرحیم . هر دو خوردیم. گفتم آیا بیرون برویم گفت بسم الله الرحمن الرحیم. دوست من اینها را می‌گفت و ما خیلی خندیدیم. من توجه نداشتم و خیال کردم به مناسبت شب عید مزاح کرده است. آمدیم ماشینمان را سوار شویم و رو به تهران برویم پرسید آیا دارید می‌روید؟ گفتم بله، گفت بسم الله الرحمن الرحیم. دیدم که به خودمان زده است!

طلبه ها خیلی ناقلا هستند. شما هم طلبه اید. هر کس خیر را طلب میکند طلبه است. کسی که طالب علم است طلبه است. “من طلب شیئا ناله او بعضه” هر کس طالب هر چه باشد آن را یا قسمتی از آن را می‌یابد و آخر سر به آن می‌رسد.