طوباي محبت

بنام خدا
قسمت آخر: خداحافظ معصومه‌ام
قم 10 ربیع‌الثانی سال 201 ه ق

خانه موسی بن خزرج اشعری غلغله است، همه می‌روند و می‌آیند. تمام اهل خانه کمر خدمت بسته‌اند و از میهمانان بانو پذیرایی می‌کنند. لبها همه خندان و دلها شاد است و گویی آمدن بانو روحی تازه در ساکنان این شهر دمیده است.
بانو در اتاقی خلوت و کوچک در آن خانه بزرک سکنا گزیده است و با وجود ضعف و ناتوانی جای عبادتش را پهن کرده و بی‌وقفه مشغول دعا و مناجات است.همسر موسی و دخترانش گاهگاهی می‌آیند و میروند و برای بانو شربت و شیر و غذا می‌آورند، اما بانو فقط برای آنکه آنها را نرنجاند ذره‌ای لب تر میکند و بس و باز دعا و دعا…
گاهی کودکی را می‌آورند که بانو برایش دعا کند و گاه بیماری را که بانودست شفا بر سرش بکشد و بانو با همه ناخوشی و ضعفش دست رد به سینه هیچ یک نمی‌زند و به سلطان که از این وضع راضی نیست سفارش می‌کند که:” بگذار بیایند سلطان، این بندگان خدا به امیدی آمده‌اند، من نیز برای همین اینجایم که بذر محبت اهل بیت بیش از پیش در دل شیعیان جوانه زند، کسی را رد نکنید، تا جان داشته باشم جوابگوی همگان خواهم بود.”
اما حال بانورفته رفته به وخامت می‌گذارد و صبح هفدهمین روز دیگر بانو از جای نیز برنمی‌خیزد. خواهرش را به قصد وصیت طلب می‌کند. اسما با جشمانی گریان بر بستر خواهر حاضر شده و گوش می‌دهد.
صدای فاطمه بانو گویی از چاه در می‌آید:” اسما وقت رفتنم رسیده، دیگر امیدی به دیدن رضا ندارم. اگر برادر را دیدی سلام مرا به او برسان، بگو که در اشتیاق دیدارش سوختم و ساختم. صدای بانو قطع میشود و ناله از همه برمی‌خیزد، اما بانو دوباره چشم باز می‌کند و آخرین وصیتش را به زبان می‌آورد:” به برادرم احمد و بقیه بگو جان آنها و جان رضا ، برادرم را تنها نگذارند… اشک از چشمان بی‌رمق بانو می‌چکد: مراقب جوادم باشید، آه جوادم…
چشمان بانو بسته می‌شود و زیر لب چیزی می‌گوید. خواهر سر را به لبان فاطمه بانو نزدیک می‌کند و بر سر و صورت میزند، سلطان جلو می‌آید تا ببیند بانو چه می‌گوید. آری بانو شهادتین خود را بر زبان جاری کرده و چشمان منتظر به دیدار برادر را برای همیشه به این جهان بسته است.
هیاهویی در باغ موسی برپاست، تمام شهر به تشییع بانو آمده‌اند، زن و مرد بر سر و سینه می‌کوبند. موسی و پسرانش قبری در باغ بابلان در سرداب آماده کرده‌اند و اکنون بدن مطهر آماده است که در قبر گذاشته شود، اما چه کسی این کار را به انجام خواهد رساند؟ بعد از مشورتهای بسیار نام پیرمردی قادر نام بر زبان می‌آید که در تقوا و بزرگواری زبانزد است اما قبل از آنکه او بیاید صدای پای سم اسبانی بگوش می‌رسد و در میان بهت همگان دو سوار از راه می‌رسند.
همه بی‌آنکه چیزی بگویند بی‌اختیار کنار می‌روند، گویی که آن دو سوار بر قلوب همه تصرف کرده و آنان را از دخالت باز می‌دارند. دو سوار که یکی میانسال است و دیگری جوان و هر دو چهره خود را پوشانده‌اند جلو می‌آیند، کسی چهره آن دو را نمی‌بیند ولی شانه‌هایشان از گریه تکان می‌خورد، سوار میانسال به داخل قبر می‌رود و نوجوان بالا می‌ماند و بدن مطهر را به سوار داخل قبر میدهد. لبهای سوار تکان می‌خورد و چشمهایش می‌بارد. تلقین را می‌خواند و برای آخرین بار وداعی تلخ و جانسوز و شاید اگر کسی آن نزدیک بود، می‌شنید که سوار میانسال به آن بانوی رنج کشیده می‌گوید:” آمدم معصومه جان ، رضایت آمد، جان برادر….. لحد را می‌گذارند و با دستان خود خاک بر مزار بانو می‌ریزند و خاک می‌ریزند و با اشک آن مزار پاک را آبیاری می‌کنند.
سپس سوار بر اسب می‌شوند و نگاهی برای آخرین بار به قبر بانو و جمعیت می‌اندازند و سپس در میان بهت همگان ازمقابل دیده‌ها ناپدید می‌شوند………
السلام علیک یا علی‌بن‌موسی‌الرضا
السلام علیکِ یا فاطمه معصومه
باز هم مثل کودکی هر سو میدوم در رواق تو در تو
دفترم دشت و واژه‌ها آهو… گفتم آهو و ناگهان بانو..
شعر از دست واژه‌ها خسته است بغض راه گلوم را بسته است
بغض یعنی که حرفهایم را از نگاهم خودت بخوان بانو….
از همه نازنینانی که این قلم ناقص را به احترام بانو و برادر رئوفش تحمل کردند تشکر می‌کنم و از خداوند خیر دنیا و آخرت را برایشان مسئلت می‌نمایم.
پ ن: شعر از حمیدرضا برقعی
منابع
بحارالانوار محمدباقرمجلسی- به سپیدی یک رویا فاطمه سلیمانی ازندریانی- تاریخ قم حسن‌بن‌محمدقمی- حضرت معصومه فاطمه دوم محمدمحمدی اشتهاردی- کافی محمدبن‌یعقوب‌کلینی- مستدرک سفینه شیخ علی نمازی و برخی منابع دیگر…

به قلم طوبی