طوباي محبت

بنام خدا

دوستان کاکتوس من دوباره گل داده!
همیشه برای عاشق شدن
به دنبال باران و بهار و بابونه نباش
گاهی
در انتهای خارهای یک کاکتوس
به غنچه ای می رسی
که ماه را بر لبانت می نشاند
رفقا!
وقتی این شعر را دیدم یاد داستانی افتادم که از عارف واصل “حاج اسماعیل دولابی” نقل شده و شنیدنش خالی از لطف نیست؛ عین آن را برایتان نقل می‌کنم:” یک پیرمردی در منزل پیامبر(صلی‌الله‌علیه‌و‌آله) خدمتکار بود. آن پیرمرد خیلی حضرت را اذیّت می‌کرد. اصحاب پیامبر از او بدشان می‌آمد، بارها به حضرت عرض می‌کردند که یا رسول‌الله او را بیرون کنید، پیر شده، اسباب زحمت شماست. حضرت سری تکان می‌داد و می‌گذشت. این بود، تا وقتی که پیرمرد مرحوم شد. اصحاب خیلی خوشحال شدند، با این وجود حضرت در مرگ او گریه می‌کرد. گفتند:” یا رسول‌الله! همه ما راحت شدیم، شما برایش گریه می‌کنی؟! فرمود:” او برای اخلاق من خیلی نافع بود. اخلاقی که خدا به من داده بود سزاوار این مرد بود.".(طوبای محبّت ج1)
در تکمیل این نوشتار سری هم به دریای ژرف و پرگهر نهج‌البلاغه می‌زنم و این سخن از امیر خرد، امیرمومنان که فرمود:
عوّد نفسک التصبّر على المکروه، و نعم الخُلق التصبّر فى الحق !
خویشتن را بر صبر بر آنچه ناپسند است عادت ده و شکیبا بودن در راه حق چه اخلاق نیکویى است! (نامه 31 نهج‌البلاغه)
پ ن: شعر از گروس عبدالملکیان
#به_قلم_طوبي

بنام خدا
#عاشقانه‌ای_برای_کاکتوس
#از_مجاز_به_حقیقت

کاکتوس عاشق من!
امروز غنچه‌های زیبایت به بلوغ رسید!
وشوق کودکانه‌ای را به چشمان منتظرم هدیه داد.
با رنگ مسرت بخش زرد که تداعی کننده “صفراء فاقع لونها تسر الناظرین.”
امروز درس زیبایی از تو فرا گرفتم که به دوستان عزیزم نیز هدیه می‌دهم:
” که به ثمر نشستن گل زیبای عشق در قاب پرشکوه صبر معنا پیدا می‌کند.
کاکتوس مقاوم من!
ای گیاه بی‌ادعا و توقع!
دانستم که بی‌خار به گل نتوان رسید
و بی‌‌صبر به مقصود
و با ادعا به محبوب
امروز آینه‌ای از حقایق روزگار را برایم مکشوف کردی
و ذهن خسته‌ای را مشعوف
و جلوه‌ای ازجلال و جمال معبود را برایم مکتوب نمودی.
و در نهایت دانستم که از مجاز می‌توان به حقیقت رسید و به حق.
یا علی مدد
#به_قلم_طوبي

به نام خدا
خدایا غش کردیم!
از دوران کودکیم در خاطر مانده که روزهای پایانی ماه مبارک رمضان، برادرم به شوخی می گفت: اللهم غشّنی (ابتدای دعای روز بیست و نهم) بعد دستانش را رو به آسمان می‌گرفت و با خنده دعا می‌کرد:” خدایا غش کردیم، بهمون رحم کن!”
آن زمان واقعا در ذهن کودکانه من، این معنا از اللهم غشّنی نقش بسته بود و معنای دیگری از آن نمی‌دانستم!
سالها از آن زمانهای شیرین گذشته، امّا دلم می‌خواهد به بهانه روزهای واپسین این ماه نور و برکت، دوباره اللهم غشّنی را به همان تصور کودکانه معنا کنم.
به این بهانه که روزهای آخر کم از روزهای اوّل نیست و کم از شبهای قدر نیست. در این شبها و روزهای آخر بود که وجود نازنین پیامبر صلّی الله علیه و آله کمر همّت به عبادت را محکم‌تر از قبل می‌بستند.
به این بهانه که معصوم علیه السلام فرمود:” خداوند به اندازه تمام کسانی که در ماه رمضان از آتش نجات داده است، شب آخر ماه رمضان نجات می‌دهد.” (کافی، ج 4، ص28)
به این بهانه که روزهای آخر به گفته” محبوب حضرت حقّ رسول الله صلّی الله علیه و آله “روزهای اجابت است. ” اوله رحمة و وسطه مغفره و آخره اجابه” (من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص95)
به این همه بهانه می خواهم با همان تصور کودکی با او راز و نیاز کنم:
مهربانا! غش کردیم بس که در این ماه درهای لطف و استجابت را پی در پی به رویمان گشودی!
عزیزا! غش کردیم بس که در این ماه به کام ایمانمان، برکت چشاندی!
محبوبا! غش کردیم بس که در شبهای قدر، نگاه معرفت به چشمانمان ریختی!
سرورا! غش کردیم بس که دم دمه های افطار نازمان را با عشق خریدی!
معشوقا! غش کردیم بس که نیمه های سحر با محّبت بیدارمان کردی!
آری غش کردیم و ضعف کردیم و دلمان غنج رفت که میهمانت بودیم و دلمان می خواهد هنوز برایت غش کنیم که نازمان را بخری!
ما هنوز همان میهمانان گرسنه شبهای اوّلیم و همچنان غش کرده ایم!
یا حلیما لا یعجل ! با عجله به پایان مبر این ضیافت را، ما هنوز اوّل راهیم!

“دیلی میرور” این عکس رو به عنوان زیباترین و امیدبخش ترین خنده از دختربچه تازه متولد شده‌ای منتشر کرده که بخاطر تولد زودرس تحت مراقبته
??
بخند که جهانی بخندد به خنده تو         بمان که قلبی بتپد به قلب تپنده تو
چه کرده‌ای ای نازنین نگار بی‌همتا        که چشم همه خیره بر چشم بنده تو
تقدیم به زهرا

به قلم طوبی