طوباي محبت

پایان سیاحت رسید و من دل نمی‌کنم از این میهمانی!
صاحبخانه می‌شود باز هم بمانم و میهمانت باشم؟
یک ماه، دغدغه نان و آبم را کم کردی و دلم را به خوبان درگاهت وصل نمودی.
اکنون می‌شود آیا که این اعمال ناقص و اندکم را گره بزنم به اعمال بهترین‌ بنده‌ات؟ به همو که در این عالم امکان همه‌کاره دستگاه خلقت توست؟
یا شریک الاعمال!
می‌شود آیا که اعمالمان را با هم شریک شویم؟
گرچه خوب می‌دانم که صد در نزد توست و صفر از آن من، اما چه می‌شود اگر که یکبار دیگر هم من زرنگی کنم و تو نادیده بگیری!
مولای من! در این لحظات آخر می‌خواهم که سبد اعمالم را که خالی است با اعمال تو شریک شوم
نگو که نمی‌شود!… دلم را نشکن… بگذار دلم خوش شود که با امامم، با حبیبم، با عزیزم و با سرور و مولایم هم‌سفره گشته‌ام در این شب عید.
آخِر من شنیده‌ام که انبیا و اولیا خدا همیشه ریزش داشته‌اند و هرگز برای خود چیزی نخواسته‌اند و کاسبی نکرده‌اند.
پس آقای من این اعمال من است در این یک ماه و این شما و کرمتان!

پ‌ن:سیاحه امتی الصیام(رسول خدا صلی‌الله علیه و آله)

طوبی