طوباي محبت

نماز عشق به وقت عصر عاشورا

حسین در خون خود غسل شهادت کرد. با سر و رویی آغشته به خون و پیشانی زخم خورده از تیر و سنگ حقد و کینه، به نماز ایستاد: بِسْمِ اللَّهِ وَ بِاللَّهِ وَ عَلی‌ مِلِّةِ رَسُولِ اللَّهِ» خدای من این چه دعایی است پسر فاطمه؟! چرا دعای قربانی را می‌خوانی؟! آنگاه تمام عرش از اسب فرو افتاد اما به پا خواست و نماز عشق را از سر گرفت: معبودم! ای والا مقام! ای بزرگ جبروت! سخت توانمند! بی نیاز از مخلوقات! صاحب کبریای گسترده! بر هر چه خواهی قادری! رحمتت نزدیک! پیمانت درست! دارای نعمت سرشار! بلایت نیکو!

تیری سه شعبه صفیرکشان در فضا زوزه کشید تا بر سینه تمام هستی جای گرفت و حسین خم شد و به رکوع رفت در نماز عشقش: معشوقم! هر گاه تو را بخوانند نزدیکی! بر آفریده‌ها احاطه داری! توبه‌پذیر توبه کنندگانی! بر هر چه اراده کنی توانایی! و به هر چه بخوانی می‌رسی! چون سپاست گویند سپاسگزاری! و چون یادت کنند یادشان می‌کنی! حاجتمندانه تو را می‌خوانم و نیازمندانه به تو مشتاقم و هراسانه به تو پناه می‌برم و با حال حزن به درگاه تو می‌گریم و ناتوانمندانه از تو یاری می‌طلبم تنها بر تو توکّل می‌کنم، میان ما و این قوم حکم فرما!

ناگهان شمشیری بر فرق مبارکش فرود آمد و سجده عشق آغاز گشت با ذکری عاشقانه از دلبری عاشق: الهی رِضًى بِقَضائِکَ تَسلِیمًا لأمْرِکَ لا مَعبودَ سِواکَ یا غِیاثَ المستغیثین… وای که دیگر این نماز به سلامش نزدیک می‌شود و فرزند آفتاب بزودی غروب خواهد کرد: صَبْراً عَلی‌ حُکْمِکَ یا غِیاثَ مَنْ لا غِیاثَ لَهُ، یا دائِماً لا نَفادَ لَهُ، یا مُحْیِیَ الْمَوْتی، یا قائِماً عَلی‌ کُلِّ نَفْسٍ بِما کَسَبَتْ، احْکُمْ بَیْنی وَ بَیْنَهُمْ وَ أَنْتَ خَیْرُ الْحاکِمینَ.

اکنون تمام عشق تکبیر آخر را در گودال قتلگاه خواهد گفت با لبانی خشک و ترک ترک شده از عطش و لبخندی که بر روی قاتلش نثار می‌کند و لرزه‌ای که به جان او می‌اندازد. تمام نور غرق در خون در چاه ظلمت دنیا، اسیر قافله‌ای بی‌خبر از عشق و خفاشانی بیزار از نور به دیدار محبوب می‌شتابد و عطش را با شربت لقاء فرو می‌نشاند.

ای پیکر برهنه ی بی سر حسین من آیا تویی عزیز پیمبر، حسین من؟ پیدا نمی‌کنم به تنت جای بوسه‌ای جز جای تیر و نیزه و خنجر حسین من بگذار تا زنم به گلوی بریده‌ات یک بوسه با نیابت مادر حسین من

? ? ? ? ?

طوبی

به نام خدا
پرتلاش بود و شاداب. دائم در موکب می‌چرخید و از این طرف به آن طرف می‌رفت.
هر کس کاری داشت از خادمین گرفته تا زائرها، سراغ او می‌رفت.
اول فکر کردم مسئول خادمین موکب است بعد فهمیدم که مسئول حراست موکب خواهرانه.
خادمین موکب نوبتی می‌رفتند زیارت و خرید و … ولی انگار او اصلا نمی‌خواست از موکب خارج بشود. حتی در گرمترین ساعات روز که همه از موکب فرار کرده و به منازل عراقیها پناه می‌بردند، از موکب خارج نمی‌شد. دائم با لبخندی به لب و با آرامش، کار همه رو راه می‌انداخت. واقعا عاشق بود!
-شما چرا نمی‌رین زیارت مثل بقیه خادما؟
-زیارت من همین‌‍‌‌‌جاست، آقا باید راضی باشن که اینطور راضی‌ترن، خدمت به زائراشون کم از زیارت نیس.

-چن روزه اینجایین؟

-دو هفته‌ای هس.
_اوووه، چه اعصابی دارین، من که دلم نمیاد اینجا باشم نَرم زیارت!

لبخند زد: یه بار رفتم، ان شاالله، کارمون سبک بشه دوباره میرم، فعلا اینجا واجبتره.
*
خدا حفظت کنه خواهر!
انشاالله توفیق خادمی زائرهای اربعین آقا همیشه نصیبت بشه.
برای ما هم دعا کن!

خاطره‌نگاری اربعین

به قلم طوبی

بسم رب الحسین

لبهای تو خشکیده و در حسرت لبهای تو آب می‌گرید

این حسین است که در حسرت چشمان تو بی‌تاب می‌گرید.

السلام علیک یا ساقی‌العطشی ابوالفضل…

به قلم طوبی

بسم رب‌ الحسین

هله بیکم! هله بیکم یا زوار الحسین!

خوش آمدید زوار حسین!

بفرما چای زائر! بفرما!

چند بانوی ایرانی به سمت موکب عراقی رفتند که دو ردیف لیوانهای پاکتی یک بار مصرف و دو ردیف استکان عراقی چیده بود و زائران را برای نوشیدن فنجانی چای و خستگی زدودن از تن و جان دعوت می‌کرد. به دنبال آنها روان شد.

 جوان عراقی نگاهی به بانوانی انداخت که منتظر ریخته شدن چای خوشرنگ بودند و پرسید: چای ایرانی؟ بانوان ایرانی نگاهی به کردند و پاسخ دادند: بله، بله.

چای را تا نیمه در لیوانهای یک بار مصرف ریخت و سپس آب‌جوش و کمی شکر به آن اضافه کرد و به آنها تعارف کرد. همه برداشتند اما او برنداشت، به جوان عراقی گفت: چای عراقی، برای من چای عراقی.

لبخندی بر چهره جوان عراقی نشست، استکانی برداشت و تا نیمه از شکر پر کرد و چای پررنگ را درون آن ریخت و به دست او داد. دیگر بانوان نگاهی با تعجب به او کردند که با لذّت چای عراقی را می‌نوشید. یکی از آنها به او گفت: این استکانا بهداشتی نیس، ببین چه‌طوری می‌شورن؟! لبخندی زد و گفت: مهم نیس، مهم اینه که ما ایرانی، عراقی نکنیم، ما اینجا مهمانیم و باید طبق آداب صاحبخونه رفتار کنیم. همان خانم پرسید: حتی به قیمت مریضی؟

_ ان‌شاالله که مریض نمی‌شیم ولی اگرم شدیم فدای سر امام حسین، مریضی اینجا شفاست، میرزه به اینکه دل خواهر برادرای عراقیمون رو شاد کنیم و حس یکی بودن و همبستگی‌ رو بین خودمون به وجود بیاریم.

استکان را به جوان عراقی داد و اشاره کرد: چای عراقی، یکی دیگه!

تجربه‌نگاری اربعین

به قلم طوبی

به نام خدا

باز فتاده به سرم هوای اربعینت

باز طلب کرده دلم صفای اربعینت

دوباره سرزد ز دلم، دردِ درون سینه

دوای آن بخارِ گرمِ چایِ اربعینت

این روزها درد کهنه سینه آزارم می‌دهد و بعضی‌ها می‌گویند امسال نرو پیاده‌روی، ولی چنان هوای اربعین به سرم افتاده که روزشماری را از الان آغاز کرده‌ام.

ان شاالله قسمت همه آرزومندانش.

به قلم طوبی